A my powinniśmy zawsze dziękować Bogu za was, bracia umiłowani w Panu, albowiem wybrał was Bóg jako pierwociny ku zbawieniu w świętości Ducha i w wierze w prawdę.
Бра́тїе, мы̀ до́лжни є҆смы̀ благодари́ти бг҃а всегда̀ ѡ҆ ва́съ, бра́тїе возлю́блєннаѧ ѿ гдⷭ҇а: ꙗ҆́кѡ и҆збра́лъ є҆́сть ва́съ бг҃ъ ѿ нача́ла во спасе́нїе, во ст҃ы́ни дх҃а и҆ вѣ́ры и҆́стины:
Do tego też powołał was przez nasze zwiastowanie dla otrzymania chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
въ не́же призва̀ ва́съ бл҃говѣствова́нїемъ на́шимъ, въ полꙋче́нїе сла́вы гдⷭ҇а на́шегѡ і҆и҃са хрⷭ҇та̀.
Bracia, trwajcie więc niewzruszenie i trzymajcie się mocno tradycji, których zostaliście nauczeni czy to przez słowo, czy też przez nasz list.
Тѣ́мже ᲂу҆̀бо, бра́тїе, сто́йте и҆ держи́те преда̑нїѧ, и҆̀мже наꙋчи́стесѧ и҆лѝ сло́вомъ, и҆лѝ посла́нїемъ на́шимъ.
A sam Pan nasz, Jezus Chrystus, i Bóg, i Ojciec nasz, który umiłował nas i dał pocieszenie wieczne, i dobrą nadzieję w łasce,
Са́мъ же гдⷭ҇ь на́шъ і҆и҃съ хрⷭ҇то́съ, и҆ бг҃ъ и҆ ѻ҆ц҃ъ на́шъ, возлюби́вый на́съ и҆ да́вый ᲂу҆тѣше́нїе вѣ́чно и҆ ᲂу҆пова́нїе бл҃го въ блгⷣти,
niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi w każdym słowie i dobrym dziele.
да ᲂу҆тѣ́шитъ сердца̀ ва̑ша и҆ да ᲂу҆тверди́тъ {да ᲂу҆тверди́тъ ва́съ} во всѧ́цѣмъ сло́вѣ и҆ дѣ́лѣ бла́зѣ.
A poza tym módlcie się, bracia, za nas, aby Słowo Pańskie rozpowszechniało się i rozsławiało tak jak i u was,
Про́чее, моли́тесѧ ѡ҆ на́съ, бра́тїе, да сло́во гдⷭ҇не тече́тъ и҆ сла́витсѧ, ꙗ҆́коже и҆ въ ва́съ,
i abyśmy zostali wybawieni od niestałych i przewrotnych ludzi; bo nie u wszystkich jest wiara.
и҆ да и҆зба́вимсѧ ѿ ѕлы́хъ и҆ лꙋка́выхъ человѣ̑къ: не всѣ́хъ бо є҆́сть вѣ́ра.
A wierny jest Pan, który utwierdzi was i ustrzeże od przewrotnego.
Вѣ́ренъ же є҆́сть гдⷭ҇ь, и҆́же ᲂу҆тверди́тъ ва́съ и҆ сохрани́тъ ѿ лꙋка́вагѡ.
Co do was jednak, mamy pewność w Panu, że co nakazujemy wam, to czynicie i czynić będziecie.
Оу҆пова́емъ же на гдⷭ҇а ѡ҆ ва́съ, ꙗ҆́кѡ, ꙗ҆̀же повелѣва́емъ ва́мъ, и҆ творитѐ и҆ сотворитѐ.
A Pan niech skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej.
Гдⷭ҇ь же да и҆спра́витъ сердца̀ ва̑ша въ любо́вь бж҃їю и҆ въ терпѣ́нїе хрⷭ҇то́во.
Rzecze Pan taką przypowieść: – Człowiek pewien zasadził winnicę, przekazał ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.
Речѐ гдⷭ҇ь при́тчꙋ сїю̀: человѣ́къ нѣ́кїй насадѝ вїногра́дъ, и҆ вдадѐ є҆го̀ дѣ́лателємъ, и҆ ѿи́де на лѣ́та мнѡ́га.
We właściwym czasie posłał sługę do rolników, aby mu dali część owoców winnicy. Rolnicy zaś, pobiwszy go, odesłali go z pustymi rękoma.
и҆ во вре́мѧ посла̀ къ дѣ́лателємъ раба̀, да ѿ плода̀ вїногра́да дадꙋ́тъ є҆мꙋ̀: дѣ́латєли же би́вше є҆го̀, посла́ша тща̀.
I ponownie posłał drugiego sługę, oni zaś i tego pobiwszy i znieważywszy, odesłali z pustymi rękoma.
И҆ приложѝ посла́ти дрꙋга́го раба̀: ѻ҆ни́ же и҆ того̀ би́вше и҆ досади́вше (є҆мꙋ̀), посла́ша тща̀.
Jeszcze raz posłał, już trzeciego, oni zaś i tego poraniwszy, wyrzucili.
И҆ приложѝ посла́ти тре́тїѧго: ѻ҆ни́ же и҆ того̀ ᲂу҆ѧ́звльше и҆згна́ша.
Wtedy pan winnicy powiedział: – Cóż uczynię? Syna mego umiłowanego poślę, może gdy jego zobaczą, to się zawstydzą.
Рече́ же господи́нъ вїногра́да: что̀ сотворю̀; послю̀ сы́на моего̀ возлю́бленнаго, є҆да̀ ка́кѡ, є҆го̀ ви́дѣвше, ᲂу҆срамѧ́тсѧ.
Widząc go zaś, rolnicy rozważali między sobą, mówiąc: – To jest dziedzic, chodźcie, zabijmy go, aby dziedzictwo nasze było.
Ви́дѣвше же є҆го̀ дѣ́лателє, мы́шлѧхꙋ въ себѣ̀, глаго́люще: се́й є҆́сть наслѣ́дникъ: прїиди́те, ᲂу҆бїе́мъ є҆го̀, да на́ше бꙋ́детъ достоѧ́нїе.
I wyrzuciwszy go poza winnicę, zabili. Co więc uczyni im pan winnicy?
И҆ и҆зве́дше є҆го̀ во́нъ и҆з̾ вїногра́да, ᲂу҆би́ша. Что̀ ᲂу҆̀бо сотвори́тъ и҆̀мъ господи́нъ вїногра́да;
Przyjdzie i wygubi tych rolników, a winnicę odda innym. I usłyszawszy to, rzekli: – Oby się tak nie stało!
Прїи́детъ и҆ погꙋби́тъ дѣ́латєли сїѧ̑ и҆ вда́стъ вїногра́дъ и҆нѣ̑мъ. Слы́шавше же реко́ша: да не бꙋ́детъ.
On zaś, spojrzawszy na nich, rzekł: – Co znaczy zatem to, co napisano: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się kamieniem węgielnym?
Ѻ҆́нъ же воззрѣ́въ на ни́хъ, речѐ: что̀ ᲂу҆̀бо пи́саное сїѐ: ка́мень, є҆гѡ́же небрего́ша зи́ждꙋщїи, се́й бы́сть во главꙋ̀ ᲂу҆́гла;
Każdy, kto upadnie na ten kamień, będzie rozbity, na kogo zaś ten kamień spadnie, zmiażdży go.
всѧ́къ пады́й на ка́мени то́мъ, сокрꙋши́тсѧ: а҆ на не́мже паде́тъ, стры́етъ є҆го̀.