A was, bracia, napominamy: pouczajcie niesfornych, pocieszajcie małodusznych, ujmujcie się za słabymi, bądźcie wielkoduszni wobec wszystkich.
Бра́тїе, мо́лимъ вы̀, вразꙋмлѧ́йте безчи̑нныѧ, ᲂу҆тѣша́йте малодꙋ́шныѧ, застꙋпа́йте немощны́ѧ, долготерпи́те ко всѣ́мъ.
Baczcie, aby nikt nikomu złem za zło nie oddawał, ale dążcie zawsze do dobrego, jedni względem drugich i względem wszystkich.
Блюди́те, да никто́же ѕла̀ за ѕло̀ комꙋ̀ возда́стъ: но всегда̀ до́брое гони́те и҆ дрꙋ́гъ ко дрꙋ́гꙋ и҆ ко всѣ̑мъ.
Radujcie się zawsze.
Всегда̀ ра́дꙋйтесѧ.
Módlcie się nieustannie.
Непреста́ннѡ моли́тесѧ.
We wszystkim dziękujcie, gdyż to jest wolą Bożą w Chrystusie Jezusie względem was.
Ѡ҆ все́мъ благодари́те: сїѧ́ бо є҆́сть во́лѧ бж҃їѧ ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ і҆и҃сѣ въ ва́съ.
Ducha nie gaście.
Дх҃а не ᲂу҆гаша́йте.
Proroctw nie lekceważcie.
Прⷪ҇ро́чєствїѧ не ᲂу҆ничижа́йте.
Wszystko wypróbowujcie, dobrego się trzymajcie.
Всѧ̑ же и҆скꙋша́юще, дѡ́браѧ держи́те.
Od wszelkiej postaci zła trzymajcie się z daleka.
Ѿ всѧ́кїѧ ве́щи ѕлы́ѧ {ѿ всѧ́кагѡ ви́да ѕла́гѡ} ѡ҆греба́йтесѧ.
A sam Bóg pokoju niech was uświęci całkowicie dojrzałych i niech zachowa całego waszego ducha i duszę, i ciało bez skazy na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Са́мъ же бг҃ъ ми́ра да ѡ҆ст҃и́тъ ва́съ всесоверше́нныхъ во все́мъ: и҆ всесоверше́нъ ва́шъ дꙋ́хъ и҆ дꙋша̀ и҆ тѣ́ло непоро́чно въ прише́ствїе гдⷭ҇а на́шегѡ і҆и҃са хрⷭ҇та̀ да сохрани́тсѧ.
Rzecze Pan: Baczcie na siebie! Gdy zgrzeszy brat twój, upomnij go, a gdy się nawróci, przebacz mu.
Речѐ гдⷭ҇ь: Внемли́те себѣ̀: а҆́ще согрѣши́тъ къ тебѣ̀ бра́тъ тво́й, запретѝ є҆мꙋ̀: и҆ а҆́ще пока́етсѧ, ѡ҆ста́ви є҆мꙋ̀:
I gdyby siedem razy na dzień zgrzeszył przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: żałuję – przebacz mu.
и҆ а҆́ще седми́щи на де́нь согрѣши́тъ къ тебѣ̀ и҆ седми́щи на де́нь ѡ҆брати́тсѧ, глаго́лѧ: ка́юсѧ: ѡ҆ста́ви є҆мꙋ̀.
Powiedzieli apostołowie do Pana: – Przymnóż nam wiary!
И҆ реко́ша а҆пⷭ҇ли гдⷭ҇еви: приложѝ на́мъ вѣ́рꙋ.
Pan zaś powiedział: – Gdybyście mieli wiarę jak ziarenko gorczycy i powiedzieli temu drzewu figowemu: – Wykorzeń się i zasadź się w morzu, posłuchałoby was.
Рече́ же гдⷭ҇ь: а҆́ще бы́сте и҆мѣ́ли вѣ́рꙋ ꙗ҆́кѡ зе́рно горꙋ́шно, глаго́лали бы́сте ᲂу҆́бѡ ꙗ҆́годичинѣ се́й: восто́ргнисѧ и҆ всади́сѧ въ мо́ре: и҆ послꙋ́шала бы ва́съ.
Któż z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, kiedy wraca z pola: – Chodź zaraz, spocznij przy stole?
Кото́рый же ѿ ва́съ раба̀ и҆мѣ́ѧ ѡ҆рю́ща и҆лѝ пасꙋ́ща, и҆́же прише́дшꙋ є҆мꙋ̀ съ села̀ рече́тъ: а҆́бїе минꙋ́въ {прише́дъ} возлѧ́зи;
Czyż raczej nie powie mu: – Przygotuj mi coś na wieczerzę i przepasawszy się, usługuj mi, aż się najem i napiję, a potem ty zjesz sobie i wypijesz?
Но не рече́тъ ли є҆мꙋ̀: ᲂу҆гото́вай, что̀ вечерѧ́ю, и҆ препоѧ́савсѧ слꙋжи́ ми, до́ндеже ꙗ҆́мъ и҆ пїю̀: и҆ пото́мъ ꙗ҆́си и҆ пїе́ши ты̀;
Czy jest wdzięczny słudze, że uczynił, co mu nakazano? Nie sądzę.
Є҆да̀ и҆́мать хвалꙋ̀ {благодари́тъ} рабꙋ̀ томꙋ̀, ꙗ҆́кѡ сотворѝ повелѣ̑ннаѧ; не мню̀.
Tak i wy, kiedy uczynicie wszystko, co wam nakazano, mówcie: – Słudzy jesteśmy nieużyteczni, uczyniliśmy, co powinniśmy uczynić.
Та́кѡ и҆ вы̀, є҆гда̀ сотворитѐ всѧ̑ повелѣ̑ннаѧ ва́мъ, глаго́лите, ꙗ҆́кѡ рабѝ неключи́ми є҆смы̀: ꙗ҆́кѡ, є҆́же до́лжни бѣ́хомъ сотвори́ти, сотвори́хомъ.