Do tego bowiem zostaliście powołani, bo i Chrystus cierpiał za nas, nam zostawiając wzór, abyśmy szli Jego śladami.
Возлю́бленнїи, хрⷭ҇то́съ пострада̀ по на́съ, на́мъ ѡ҆ста́вль ѻ҆́бразъ, да послѣ́дꙋемъ стопа́мъ є҆гѡ̀.
On grzechu nie popełnił ani nie znalazł się podstęp w ustach jego.
и҆́же грѣха̀ не сотворѝ, ни ѡ҆брѣ́тесѧ ле́сть во ᲂу҆стѣ́хъ є҆гѡ̀:
Gdy Go znieważano, nie znieważał w zamian, gdy cierpiał, nie groził i powierzał się sądzącemu sprawiedliwie.
и҆́же ᲂу҆корѧ́емь проти́вꙋ не ᲂу҆корѧ́ше, стражда̀ не преща́ше, предаѧ́ше же сꙋдѧ́щемꙋ првⷣнѡ:
On grzechy nasze wzniósł Sam w ciele swoim na drzewo, abyśmy uwolnieni od grzechów, zaczęli żyć w sprawiedliwości; którego to raną zostaliście uleczeni.
и҆́же грѣхѝ на́шѧ са́мъ вознесѐ на тѣ́лѣ свое́мъ на дре́во, да ѿ грѣ̑хъ и҆збы́вше, пра́вдою поживе́мъ: є҆гѡ́же ꙗ҆́звою и҆сцѣлѣ́сте.
Byliście bowiem jak zbłąkane owce [niemające pasterza], ale powróciliście teraz do Pasterza i Stróża dusz waszych.
Бѣ́сте бо ꙗ҆́кѡ ѻ҆́вцы заблꙋ́ждшыѧ (не и҆мꙋ́щѧ па́стырѧ): но возврати́стесѧ нн҃ѣ къ па́стырю и҆ посѣти́телю дꙋ́шъ ва́шихъ.
Również żony niech będą posłuszne swoim mężom, aby i ci, którzy sprzeciwiają się Słowu, postępowaniem żon bez słowa byli pozyskani,
Та́кожде же и҆ жєны̀, повинꙋ́ющѧсѧ свои̑мъ мꙋжє́мъ, да и҆ а҆́ще нѣ́цыи не повинꙋ́ютсѧ сло́вꙋ, же́нскимъ житїе́мъ без̾ сло́ва плѣне́ни бꙋ́дꙋтъ,
przyjrzawszy się w bojaźni nieskazitelnemu postępowaniu waszemu.
ви́дѣвше є҆́же со стра́хомъ чи́сто житїѐ ва́ше.
Których [ozdobą] niech nie będzie to, co na zewnątrz: sploty włosów, złote ozdoby lub wyszukany krój szat,
И҆̀мже да бꙋ́детъ не внѣ́шнѧѧ, плете́нїѧ вла̑съ и҆ ѡ҆бложе́нїѧ зла́та, и҆лѝ ѡ҆дѣѧ́нїѧ ри́зъ, лѣ́пота,
lecz ukryty sercem człowiek w niezniszczalności łagodnego i cichego ducha, co jest przed Bogiem drogocenne.
но потае́ный се́рдца человѣ́къ, въ неистлѣ́нїи кро́ткагѡ и҆ молчали́вагѡ дꙋ́ха, є҆́же є҆́сть пред̾ бг҃омъ многоцѣ́нно.
Tak bowiem kiedyś i święte kobiety, nadzieję pokładając w Bogu, przystrajały się przez posłuszeństwo swoim mężom,
Та́кѡ бо и҆ногда̀ и҆ ст҃ы̑ѧ жены̀, ᲂу҆пова́ющыѧ на бг҃а, ᲂу҆краша́хꙋ себѐ, повинꙋ́ющѧсѧ свои̑мъ мꙋжє́мъ:
jak Sara okazała posłuszeństwo Abrahamowi, panem go nazywając. Jej dziećmi stałyście się, dobro czyniąc i nie obawiając się żadnej groźby.
ꙗ҆́коже са́рра послꙋ́шаше а҆враа́ма, господи́на того̀ зовꙋ́щи: є҆ѧ́же бы́сте ча̑да, благотворѧ́щѧ и҆ не боѧ́щѧсѧ ни є҆ди́нагѡ стра́ха.
Również mężowie, prowadźcie życie wspólne ze swoimi żonami z wyrozumiałością dla mniej mającego siły naczynia kobiecego, obdarzając [je] czcią jako współdziedziczki łaski życia, aby nic wam nie przeszkadzało w modlitwach.
Мꙋ́жїе та́кожде, вкꙋ́пѣ живꙋ́ще со свои́ми жена́ми по ра́зꙋмꙋ, ꙗ҆́кѡ немощнѣ́йшꙋ сосꙋ́дꙋ же́нскомꙋ воздаю́ще че́сть, ꙗ҆́кѡ и҆ снаслѣ̑дницы блгⷣтныѧ жи́зни, во є҆́же не прекраща́тисѧ моли́твамъ ва́шымъ.
A w końcu, bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braci miłujący, miłosierni, litościwi, miłujący mądrość, rozsądni,
Коне́цъ же, всѝ є҆диномꙋ́дрени бꙋ́дите, ми́лостиви, братолю́бцы, (милосе́рдни,) благоꙋтро́бни, мꙋдролю́бцы, смиреномꙋ́дри:
nie odpłacając złem za zło lub znieważeniem za znieważenie; lecz przeciwnie – błogosławiąc, bo wiecie, że zostaliście powołani, aby odziedziczyć błogosławieństwo.
не воздаю́ще ѕла̀ за ѕло̀, и҆лѝ досажде́нїѧ за досажде́нїе: сꙋпроти́вное же, благословѧ́ще, вѣ́дѧще, ꙗ҆́кѡ на сѐ зва́ни бы́сте, да блгⷭ҇ве́нїе наслѣ́дите.
Albowiem, kto chce życie miłować i oglądać dobre dni, niech język swój od zła powstrzyma i wargi swoje, by nie mówiły podstępnie.
Возлю́бленнїи, хотѧ́й живо́тъ люби́ти, и҆ ви́дѣти днѝ бла́ги, да ᲂу҆держи́тъ ѧ҆зы́къ сво́й ѿ ѕла̀, и҆ ᲂу҆стнѣ̀ своѝ є҆́же не глаго́лати льстѝ:
Niech odwróci się od zła i czyni dobro, niech poszuka pokoju i podąża za nim.
Да ᲂу҆клони́тсѧ ѿ ѕла̀, и҆ да сотвори́тъ бл҃го, да взы́щетъ ми́ра и҆ да держи́тсѧ є҆гѡ̀:
Bo oczy Pana są zwrócone ku sprawiedliwym, a uszy Jego ku ich błaganiu, a oblicze Pana przeciw czyniącym zło, aby ich zetrzeć z oblicza ziemi.
занѐ ѻ҆́чи гдⷭ҇ни на првⷣныѧ, и҆ ᲂу҆́шы є҆гѡ̀ въ моли́твꙋ и҆́хъ, лице́ же гдⷭ҇не на творѧ́щыѧ ѕла̑ѧ, є҆́же потреби́ти и҆̀хъ ѿ землѝ.
I któż może wam wyrządzić zło, jeśli będziecie naśladowcami dobra?
И҆ кто̀ ѡ҆ѕло́битъ ва́съ, а҆́ще бл҃го́мꙋ подо́бницы бꙋ́дете;
Ale nawet jeśli cierpicie dla sprawiedliwości, to błogosławieni jesteście; a gróźb ich się nie lękajcie ani się nie trwóżcie,
Но а҆́ще и҆ стра́ждете пра́вды ра́ди, бл҃же́ни є҆стѐ: стра́ха же и҆́хъ не ᲂу҆бо́йтесѧ, нижѐ смꙋща́йтесѧ.
Pana zaś Boga uświęćcie w sercach waszych, zawsze gotowi do odpowiedzi każdemu, kto zażąda od was słowa o nadziei, która jest w was.
Гдⷭ҇а же бг҃а ѡ҆свѧти́те въ сердца́хъ ва́шихъ: гото́ви же прⷭ҇нѡ ко ѿвѣ́тꙋ всѧ́комꙋ вопроша́ющемꙋ вы̀ словесѐ ѡ҆ ва́шемъ ᲂу҆пова́нїи, съ кро́тостїю и҆ стра́хомъ:
Ale z łagodnością i bojaźnią, mając czyste sumienie, aby w tym, o co was oskarżają jak złoczyńców, zawstydzeni zostali ci, którzy zniesławiają wasze dobre życie w Chrystusie.
со́вѣсть и҆мꙋ́ще бл҃гꙋ, да ѡ҆ не́мже клеве́щꙋтъ ва́съ а҆́ки ѕлодѣ́євъ, постыдѧ́тсѧ ѕлосло́вѧщїи ва́ше бл҃го́е ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ житїѐ.
Lepiej bowiem czyniąc dobro, jeśli taka jest wola Boża, cierpieć, niż zło czyniąc.
Лꙋ́чше бо є҆́сть бл҃го́е творѧ́щымъ, а҆́ще хо́щетъ во́лѧ бж҃їѧ, пострада́ти, не́жели ѕло̀ творѧ́щымъ:
Gdyż i Chrystus raz cierpiał za grzechy, Sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby przyprowadzić nas do Boga; zabity był bowiem wedle ciała, a ożywiony wedle Ducha,
занѐ и҆ хрⷭ҇то́съ є҆ди́ною ѡ҆ грѣсѣ́хъ на́шихъ пострада̀, првⷣникъ за непра́ведники, да приведе́тъ ны̀ бг҃ови, ᲂу҆мерщвле́нъ ᲂу҆́бѡ бы́въ пл҃тїю, ѡ҆жи́въ же дх҃омъ:
dzięki Któremu i duchom przebywającym w ciemnicy poszedł zwiastować,
ѡ҆ не́мже и҆ сꙋ́щымъ въ темни́цѣ дꙋховѡ́мъ соше́дъ проповѣ́да,
tym, które niegdyś były nieposłuszne, kiedy wyczekiwała Boża wielkoduszność w dniach Noego, gdy budowano arkę, w której niewiele, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
проти́вльшымсѧ и҆ногда̀, є҆гда̀ ѡ҆жида́ше бж҃їе долготерпѣ́нїе, во дни̑ нѡ́євы, дѣ́лаемꙋ ковче́гꙋ, въ не́мже ма́лѡ, си́рѣчь ѻ҆́смь дꙋ́шъ, спасо́шасѧ ѿ воды̀.
To jest obraz chrztu, który nas teraz zbawia; nie jest on pozbyciem się brudu cielesnego, lecz prośbą dobrego sumienia względem Boga przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa,
Є҆гѡ́же воѡбраже́нїе нн҃ѣ и҆ на́съ сп҃са́етъ кр҃ще́нїе, не плотскі́ѧ ѿложе́нїе скве́рны, но со́вѣсти бл҃ги вопроше́нїе ᲂу҆ бг҃а, воскрⷭ҇нїемъ і҆и҃съ хрⷭ҇то́вымъ,
Który jest po prawicy Boga, wstąpiwszy do nieba, kiedy zostali Mu poddani aniołowie, władze i moce.
и҆́же є҆́сть ѡ҆деснꙋ́ю бг҃а, возше́дъ на нб҃о, поко́ршымсѧ є҆мꙋ̀ а҆́гг҃лѡмъ и҆ власте́мъ и҆ си́ламъ.
W owym czasie, przychodzą do Jezusa saduceusze – ci, co twierdzą, że nie ma zmartwychwstania – i zadali Mu pytanie:
Во вре́мѧ ѻ҆́но, прїидо́ша саддꙋке́є ко і҆и҃сꙋ, и҆̀же глаго́лютъ воскресе́нїю не бы́ти, и҆ вопроси́ша є҆го̀, глаго́люще:
– Nauczycielu, Mojżesz napisał nam, że jeśli ktoś umrze i pozostawi żonę, a nie zostawi potomstwa, niech jego brat poślubi żonę i da życie potomstwu brata swego.
ᲂу҆чт҃лю, мѡѷсе́й написа̀ на́мъ, ꙗ҆́кѡ а҆́ще комꙋ̀ бра́тъ ᲂу҆́мретъ и҆ ѡ҆ста́витъ женꙋ̀, а҆ ча̑дъ не ѡ҆ста́витъ: да по́йметъ бра́тъ є҆гѡ̀ женꙋ̀ є҆гѡ̀ и҆ воскреси́тъ сѣ́мѧ бра́тꙋ своемꙋ̀.
Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i umarł, nie zostawiwszy potomstwa.
Се́дмь бра́тїй бѣ̀: и҆ пе́рвый поѧ́тъ женꙋ̀ и҆ ᲂу҆мира́ѧ не ѡ҆ста́ви сѣ́мене:
Drugi ją pojął i umarł, nie zostawiwszy potomstwa. Tak samo trzeci.
и҆ вторы́й поѧ́тъ ю҆̀ и҆ ᲂу҆́мре, и҆ ни то́й ѡ҆ста́ви сѣ́мене: и҆ тре́тїй та́кожде:
Siedmiu ją pojęło i nie zostawiło potomstwa. Jako ostatnia umarła i żona.
и҆ поѧ́ша ю҆̀ се́дмь и҆ не ѡ҆ста́виша сѣ́мене: послѣди́ же всѣ́хъ ᲂу҆́мре и҆ жена̀.
Podczas zmartwychwstania, gdy zmartwychwstaną, którego z nich będzie żoną? Przecież była żoną siedmiu.
Въ воскрⷭ҇нїе ᲂу҆̀бо, є҆гда̀ воскре́снꙋтъ, кото́ромꙋ и҆́хъ бꙋ́детъ жена̀: се́дмь бо и҆мѣ́ша ю҆̀ женꙋ̀.
Odparł im Jezus: – Czyż nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism, ani mocy Boga?
И҆ ѿвѣща́въ і҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: не сегѡ́ ли ра́ди прельща́етесѧ, не вѣ́дꙋще писа́нїѧ, ни си́лы бж҃їѧ;
Gdy bowiem powstaną z martwych, nie żenią się ani za mąż wychodzą, ale są jak aniołowie w niebiosach.
є҆гда́ бо и҆з̾ ме́ртвыхъ воскре́снꙋтъ, ни же́нѧтсѧ, ни посѧга́ютъ, но сꙋ́ть ꙗ҆́кѡ а҆́гг҃ли на нб҃сѣ́хъ:
Co zaś do zmartwychwstania umarłych, czyż nie czytacie w Księdze Mojżesza, co Bóg mu powiedział tam, gdzie mowa o krzaku ognistym: Jam Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba.
ѡ҆ ме́ртвыхъ же, ꙗ҆́кѡ востаю́тъ, нѣ́сте ли члѝ въ кни́гахъ мѡѷсе́овыхъ, при кꙋпинѣ̀ ꙗ҆́кѡ речѐ є҆мꙋ̀ бг҃ъ, гл҃ѧ: а҆́зъ бг҃ъ а҆враа́мовъ и҆ бг҃ъ і҆саа́ковъ и҆ бг҃ъ і҆а́кѡвль;
Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale Bogiem żywych! Wy, więc, bardzo błądzicie!
нѣ́сть бг҃ъ ме́ртвыхъ, но бг҃ъ живы́хъ: вы̀ ᲂу҆̀бо мно́гѡ прельща́етесѧ.
W owym czasie, arcykapłani i starsi żydowscy nasłali na Jezusa niektórych z faryzeuszy i herodian, aby Go przychwycili na słowie.
Во вре́мѧ ѻ҆́но, посла́ша ко і҆и҃сꙋ а҆рхїере́є и҆ ста́рцы і҆ꙋде́йстїи нѣ̑кїѧ ѿ фарїсє́й, и҆ и҆рѡдїа́нъ, да є҆го̀ ѡ҆больстѧ́тъ сло́вомъ.
Oni zaś przyszli i rzekli do Niego: – Nauczycielu, wiemy, że jesteś uczciwy i nie wchodzisz w żadne układy, nie oglądasz się na nikogo, lecz prawdziwie nauczasz drogi Bożej. Godzi się płacić podatek cesarzowi czy też nie? Dawać go czy nie dawać?
Ѻ҆ни́ же прише́дше глаго́лаша є҆мꙋ̀: ᲂу҆чт҃лю, вѣ́мы, ꙗ҆́кѡ и҆́стиненъ є҆сѝ и҆ не ради́ши ни ѡ҆ ко́мже: не зри́ши бо на лицѐ человѣ́кѡвъ, но вои́стиннꙋ пꙋтѝ бж҃їю ᲂу҆чи́ши: досто́итъ ли кинсо́нъ ке́сареви да́ти, и҆лѝ нѝ; да́мы ли, и҆лѝ не да́мы;
On zaś, znając ich obłudę, odparł: – Dlaczego Mnie kusicie? Przynieście Mi denara, niech mu się przyjrzę.
Ѻ҆́нъ же вѣ́дый и҆́хъ лицемѣ́рїе, речѐ и҆̀мъ: что́ мѧ и҆скꙋша́ете; принеси́те мѝ пѣ́нѧзь, да ви́жꙋ.
Oni zaś przynieśli. I mówi im: – Czyja to podobizna i napis? Oni odrzekli: – Cesarza.
Ѻ҆ни́ же принесо́ша. И҆ гл҃а и҆̀мъ: чі́й ѡ҆́бразъ сі́й и҆ написа́нїе; Ѻ҆ни́ же рѣ́ша є҆мꙋ̀: ке́саревъ.
A odpowiadając Jezus, rzekł im: – To, co cesarskie, oddajcie cesarzowi, a Bogu to, co Boże! I podziwiali Go.
И҆ ѿвѣща́въ і҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: воздади́те ке́сарєва ке́сареви и҆ бж҃їѧ бг҃ови. И҆ чꙋди́шасѧ ѡ҆ не́мъ.