wlk. ks. Aleksander Jagiellończyk uposażył cerkiew św. Trójcy w Drohiczynie
Monaster św. Trójcy w Drohiczynie
Cerkiew św. Trójcy w Drohiczynie istniała przed 1494 r. Wlk. ks. Aleksander uposażył ją w 1494 r. Z biegiem czasu – w poł. XVI w. - przy cerkwi powstało zgromadzenie zakonne. Król Zygmunt II August Jagiellończyk nadał cerkwi ziemię oraz zezwolił na pobieranie dziesięciny z wsi Sieniewicze i Chrołowicze. Monaster posiadał cerkiew filialną św. Barbary. Była to zarazem świątynia szpitalna, a zakonnicy nieśli pomoc lekarską wiernym.
W 1636 r. ośrodek zakonny zamknięto. Już w 1659 r., po przejściu monasteru św. Mikołaja w Drohiczynie na unię, reaktywowano monaster św. Trójcy – tylko, że żeński. Przywileje monasteru potwierdzali kolejni władcy Rzeczpospolitej: Jan Kazimierz (9 września 1661 r.), Michał Korybut Wiśniowiecki (28 marca 1670 r.) i Jan III Sobieski (24 marca 1676 r.). Król August II Mocny nadal ośrodkowi zakonnemu prawa do połowu ryb w Bugu, wywozu drzew z lasów królewskich na opał oraz zgodził się na budowę młyna i wiatraka. Monarcha podporządkowywał ihumenię monasteru ihumenowi wszystkich monasterów drohickich, a tego duchownego zarządowi prawosławnego bp łuckiego.
Problemy związane z przechodzeniem wielu parafii na unię brzeską dotknęły monaster. Negatywne skutki wywołało spustoszenie monasteru przez wojsko konfederacji barskiej w 1769 r. Ekonomiczne problemy zmusiły władze cerkiewne do zamknięcia monasteru św. Trójcy w 1842 r.
Na podst.:
A. Mironowicz, Życie monastyczne na Podlasiu, Białystok 1998.
A. Mironowicz, Monaster św. Trójcy w Drohiczynie, w: „Cerkiewny Wiestnik” nr 2 / 1999.
Stefan Dmitruk
