Anin Cudotwórca

Wspomnienie świętego ANINA Cudotwórcy przypada 18/31 marca, oraz 13/26 marca.

Św. Anin (lub Ananiasz) w wieku szesnastu lat został sierotą. Odszedł na pustynię, znajdującą się wokół miasta Neocezarea nad Eufratem, i powierzył się duchowemu kierownictwu ascety o imieniu Maium. Starzec ten żył w skrajnym ubóstwie i spożywał tylko to, co dał mu Bóg, a i to raz na cztery dni.

Gdy duchowy ojciec postanowił udać się w inne miejsce, św. Anin pozostał tam, gdzie wyrzekł się świata, i zaczął sam żyć w celi, podejmując od czasu do czasu wielodniowe wędrówki w głąb pustyni. Tak ukrócił żądze swego ciała, aby dusza mogła przyjąć łaskę Bożą, że jemu, jak pierwszemu Adamowi, służyły dzikie zwierzęta i przyroda, a dwa lwy towarzyszyły mu we wszystkich wędrówkach.

Sława jego świętości rozprzestrzeniała się i wielu mężczyzn oraz kobiet ze wszystkich stanów przychodziło do niego, przyprowadzając ze sobą chorych, którzy otrzymywali uleczenie dzięki modlitwie świętego. On dokonywał także innych cudów, aby dać pewną pociechę swoim gościom, zmęczonym długą drogą.

Pewnego razu jakiś biedak, udręczony długami, poprosił go o jałmużnę. Św. Anin, nie mając nic, co można byłoby dać, oddał mu osła, który w tej dalekiej krainie był niezwykle pożyteczny.

Innym razem święty dowiedział się od Boga, że pewien słupnik, słynący cnotami, został pobity przez zawistnego brata i zszedł ze słupa, pragnąc się zemścić. Św. Anin w celu wezwania słupnika do pokoju, skierował do niego list, który zaniósł jeden z lwów. Zobaczywszy dzikiego zwierza, przemienionego w posłańca, słupnik rozrzewnił się i zrezygnował ze swego zamysłu, i tym samym sposobem odpowiedział świętemu.

W ciągu dziewięćdziesięciu pięciu lat spędzonych w tej samej celi, św. Anin dokonał także innych cudów. Osiągnąwszy sto dziesięć lat życia, zgromadził on swoich uczniów, których było mnóstwo w okolicy, wyznaczył swego następcę, dał im rady i przepowiedział wydarzenia, które później dokładnie się spełniły, jak on to ogłosił. Następnie cudotwórca w pokoju oddał duszę Bogu.

Za: Synaksarion. Marzec, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 238-239.