Zostań przyjacielem cerkiew.pl
IZAAKIUSZ DALMATOWY (DALMATYCKI), mnich, wyznawca (Prepodobnyj Isaakij Dalmatskij Ispowiednik), 22 marca/4 kwietnia, 30 maja/12 czerwca (rocznica śmierci) i 3/16 sierpnia (Sobór świętych dalmatyckich).
Żył w IV w. za panowania cesarza Walentyna - zwolennika arianizmu. Pragnąc wymóc na władcy, aby otworzył pozamykane świątynie, zagroził mu gniewem Bożym i porażką w wojnie z poganami. Przepowiednia sprawdziła się. Sam władca zginął, a jego miejsce zajął sprzyjający czystości wiary cesarz Teodozy Wielki.
Sława mnicha, którego zaczęto nazywać prorokiem, nieustannie rosła. Coraz częściej przybywali do niego ludzie pragnący żyć pod jego duchowym kierownictwem. W taki sposób w miejscu gdzie mieszkał, na przedmieściu Konstantynopola, wyrosła nowa wspólnota zakonna. Jej ihumenem został sam św. Izaakiusz. Starzec udzielał przybywającym do niego porad duchowych. Jego mądrość, pokora i zamiłowanie do modlitwy były najlepszym przykładem życia dla wszystkich braci.
Izaakiusz mieszkał w założonym przez siebie klasztorze do końca życia. Przed śmiercią wyznaczył na następcę Dalmata. Od jego imienia monaster i samego Izaakiusza, nazwano Dalmatyckim. Zmarł w 383 r., przed śmiercią biorąc jeszcze udział w II Soborze Powszechnym w Konstantynopolu (381 r.). Jego ciało złożono w konstantynopolitańskiej cerkwi św. archidiakona Stefana, a nieco później przeniesiono do cerkwi Wszystkich Świętych.
Za szykany i cierpienia, które zniósł Izaakiusz za cesarza Walentyna, nazywano go "Wyznawcą". Pamięci świętego została poświęcona jedna z największych cerkwi prawosławnych na świecie - sobór w Sankt Petersburgu.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako sędziwy starzec z siwą, dzielącą się na kosmyki, sięgającą prawie po pas brodą. Odziany jest w czarne, mnisze szaty z nakryciem głowy. Prawą rękę ma uniesioną w modlitewnym geście, w lewej trzyma zwój ze słowami jednego ze swoich pouczeń, kierowanych do braci.
oprac. Jarosław Charkiewicz