Zostań przyjacielem cerkiew.pl
MARTYNIAN, mnich (Prepodobnyj Martinian), 13/26 lutego.
Żył w V w. w Cezarei Palestyńskiej. Od młodości pokochał Chrystusa i postanowił poświęcić Mu całe swoje życie. Mając osiemnaście lat pozostawił bliskich i osiedlił się na górze w pobliżu miasta. Na ascetycznych trudach spędził dwadzieścia pięć lat.
W tym samym czasie w Cezarei mieszkała bogata nierządnica imieniem Zoja, która założyła się z mężczyznami, że sprowadzi bogobojnego mnicha z drogi cnoty. Stało się jednak zupełnie odwrotnie. Broniąc się przed pokusą, Martynian stanął bosymi nogami na palących się polanach, udowadniając, że są one niczym w porównaniu z piekielnym ogniem, który czekałby go jeśli zbłądził z Zoją. Widząc to nierządnica pokajała się w swym grzechu i poprosiła świętego, by pomodlił się za nią. Sama zaś za jego wskazówką udała się do Monasteru Betlejemskiego. Tam przez dziesięć (lub dwanaście) lat, modląc się i żyjąc tylko o chlebie i wodzie, zmyła swoje grzechy, po czym zmarła.
Tymczasem św. Martynian przeniósł się na położoną nie opodal bezludną, kamienistą wyspę. Kilka lat później podczas burzy morze wyrzuciło na jej brzeg kobietę imieniem Swietłana. Uratowana od niechybnej śmierci po rozbiciu się statku, zaczęła naśladować życie swego dobroczyńcy. Jednak Martynian, unikając pokus cielesnych, rzucił się do morza, przepłynął do brzegu i resztę swego życia spędził na pielgrzymowaniu po różnych miejscach. Zmarł po dwóch latach w Atenach. Swietłana odeszła cztery lata później.
Do św. Martyniana kierowane są modlitwy w intencji nawrócenia uprawiających nierząd oraz mających skłonności do osób tej samej płci.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako stary, siwobrody mnich o kędzierzawych, również siwych włosach. Niekiedy jego habit ma kolor ciemny lub czerwony. Ręce ma modlitewnie złożone na piersi.
oprac. Jarosław Charkiewicz