Zostań przyjacielem cerkiew.pl
TYTUS, mnich, cudotwórca (Prepodobnyj Tit czudotworec), 2/15 kwietnia.
Żył w VIII i IX w. Już w młodości postanowił porzucić świeckie życie. Wstąpił do monasteru życia wspólnego (cenobia) i złożył śluby zakonne.
Żyjąc wśród innych braci Tytus szybko zaczął się wyróżniać. Wszyscy zauważali, że cechuje go szczególna dobrotliwość i łagodność, wyjątkowa miłość do bliźnich i miłosierdzie w stosunku do biednych, chorych i pokrzywdzonych.
Doceniając jego cnoty Tytusa wyświęcono na prezbitra. Nie zaprzestał przy tym czynić dobrych uczynków. Kolejne dni spędzał w poście i modlitwie, z wyjątkową gorliwością broniąc czystości chrześcijańskiej wiary oraz strzegąc jej przed wszelkimi herezjami. Szczególnie duże zasługi położył w walce z ikonoklazmem, który w tym okresie rozprzestrzeniała się ze znaczną siłą.
Za cnotliwe i oddane Cerkwi życie Tytus dostąpił od Boga daru czynienia cudów i uzdrawiania za pomocą modlitw. Pomagał wszystkim, którzy przychodzili do niego z prośbą o pomoc. Posiadł też moc wypędzania złych duchów. Zasnął snem wiecznym w IX w.
Na ikonach Tytus przedstawiany jest jako święty mnich lub w szatach kapłana. Jest starym mężczyzną ze średniej długości siwą brodą, W dłoni trzyma zwój lub księgę, drugą zazwyczaj błogosławi.
oprac. Jarosław Charkiewicz