>












Będąc na Spasa, na Grabarce, w czasie pierwszej liturgii setki osób przystąpiło do św. Pryczaszczenia. Ja byłem uczony, należy być na czczo. Minimum 8 godzin. I tu pojawia się moje pytanie. Czy wszyscy byli na czczo, czy ja źle pojmuję. I czy napicie się wody eliminuje bycie na czczo? Paweł

Napicie się wody eliminuje bycie na czczo. Właściwe przygotowanie do Eucharystii jest sprawą sumienia każdego wiernego i powinniśmy dbać, żeby nasze sumienie „nas nie oskarżało”. Sumienie nie powinno oskarżać innych osób. Wierzę, że wszystkie osoby, które przystąpiły podczas święta Przemienienia Pańskiego na wskazanej liturgii uczyniły wszystko, żeby godnie przyjąć Ciało i Krew naszego Zbawiciela.

Kategorie: ks. Piotr Makal, liturgika



Proszę o informację jakie nadawane są cerkiewne imiona chrzcielne jako odpowiedniki imion Iwona, Sylwia oraz Paulina? Babcia chciałaby poprawnie uzupełnić pomiannik, a wnuki rozjechały się po świecie i nie przyjeżdżają tu, i ma możliwości, aby zapytać te osoby bezpośrednio. Natalia

Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, gdyż w przypadku imion, których nie zawierają spisy świętych Cerkwi prawosławnej duchowni podejmowali (i podejmują) różne decyzje. Mogę podejrzewać, że Paulina została ochrzczona jako Pawła (dni wspomnienia: 10/23 lutego lub 3/16 czerwca).Iwona najczęściej spotyka się jako Joanna (Niedziela świętych Mirofor – 3 Niedziela po Passze oraz 27 czerwca/10 lipca).Na Sylwię nie mam jednoznacznego pomysłu (Zuzanna? Salome?). Święta Sylwia żyła w VI w. (jest matką św. Grzegorza Dialoga). Imiona chrzcielne wnuków powinni pamiętać ich rodzice i chrzestni – może warto podpytać te osoby. Ewentualnie zgłosić się do parafii, w której zostały ochrzczone i tam przedstawić problem.

Kategorie: imiona, ks. Piotr Makal, liturgika



Z dnia 10-12-2020 była odpowiedź na temat życia samotnego. „W chrześcijaństwie rozpatrywane były i są dwie drogi do zbawienia. Jedna z nich to małżeństwo, a druga – monastycyzm.” Jak zatem należy interpretować fakt iż w liście do Koryntian św. Paweł powiedzmy to, nie zachęcał do zawierania związków małżeńskich, w ewangelii św. Mateusza również jest mowa o osobach bezżennych i to z trzech co najmniej powodów (nie mówimy tu o eunuchach czyli osobach które się wykastrowały dosłownie jak w naszym tłumaczeniu się znajduje, gdyż ta była potępiana przez Cerkiew). Nie każdy ma taką samą drogę duchową jak inny, powiedziałbym że nawet czytając żywoty świętych znajdziemy masę przykładów aby tezę wspomnianą obalić. Nie wydaje mnie się że można w ogóle przypisywać św. Pawłowi tworzenie jakiejś formy monastycyzmu bo to byłaby to nadinterpretacja. Ja rozumiem że wypowiedź pada ze strony żonatego duchownego, ale na przykład stygmatyzowanie kogoś że jest samotny to nie jest droga, co niestety osobiście mnie się zdarzyło przez duchownego i jest wyrazem co najmniej braku empatii. Śmiem twierdzić iż zacytowani przeze mnie fragment wypowiedzi Ojca jest zupełnie nieprawdziwy jako że sugeruje osoby poza tymi stanami nie mają drogi do zbawienia. Tomasz

Ma Pan prawo nie zgadzać się z cytowanymi wypowiedziami i po swojemu udowadniać swoje racje. Obawiam się jednak, że mogło dojść do nieporozumienia – nie wiem czy z powodu nieprecyzyjnie sformułowanej wypowiedzi (02-02-2021, rodzina, wiae?) , czy też niepełnego (opacznego?) jej zrozumienia. Aby wyjaśnić to dokładniej, zacytuję jednego z wielkich autorytetów, św. Atanazego Aleksandryjskiego, który żył w IV wieku. Oto fragment jego listu do mnicha Ammuna:

„Skoro zatem są tu dwie drogi w życiu, jedna bardziej umiarkowana i zgodna z życiem, to znaczy droga małżeństwa, i druga, anielska i wzniosła, droga dziewictwa, to jeśli ktoś wybrałby drogę światową, czyli małżeństwo, nie podlega naganie, ale nie otrzyma tak wielu łask; otrzyma bowiem łaskę pod warunkiem, że sam przynosi „owoc trzydziestokrotny”; jeśli jednak ktoś wybrałby drogę czystości, drogę nadziemską, to chociaż ta droga jest trudniejsza od tamtej i bardziej uciążliwa, otrzymuje jednak łaski godne większego podziwu, bo wydał owoc doskonały, stokrotny.”

Obie drogi prowadzą do zbawienie, jedna nie wyklucza drugiej, choć w wielu tekstach monastycznych (podobnie jak w cytowanym fragmencie) droga „czystości, nadziemska” zdaje się być postrzegana jako „lepsza”, bo „bardziej skuteczna”(?).  

Choć rzeczywiście „wypowiedź pad(ł)a ze strony żonatego duchownego”, zapewniam jednak, że nie chodziło w niej o „stygmatyzowanie kogoś, że jest samotny” i nie była przejawem „braku empatii”. O ile pamiętam, cytowane było wówczas stwierdzenie metr. Kallistosa, że w historii chrześcijaństwa nie było refleksji nad inną, niż dwie wspomniane, drogą do zbawienia. Nie oznacza to jednak, że osoby pozostające w celibacie i nie wstępujące na monastyczną drogę życia miałyby być „drogi do zbawienia” pozbawione! O tym, jak mogłyby/powinny do niego dążyć, wyraźnie opowiada (cytowany wówczas?) wykład metropolity Kallistosa: „Ziarno Kościoła: powszechne powołanie do męczeństwa”. „Śmiem twierdzić”, że jego lekturę powinni „zaliczyć” wszyscy zainteresowani zbawieniem…

A zatem, do zobaczenia „po drodze”…

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara, życie duchowe



Czy w Cerkwi jest patron pilotów/lotników? Czy jest jakaś szczególna modlitwa? Czy modlić się po prostu do patrona żołnierzy (św. Jerzy Zwycięzca?) Jak Cerkiew odnosi się do służby wojskowej, która mimo wszystko wiąże się w razie wojny z zabijaniem? Wiadomo, że w obronie własnej i swojego kraju to mniejszy grzech ale jednak jest to pozbawienie życia drugiego człowieka… Nigdy nie miałem takich rozterek, a przynajmniej nie były aż tak nasilone. Jestem wierzący, ale równocześnie wojsko, a konkretnie lotnictwo jest dla mnie bardzo ważne, jako służba której się poświęciłem. Ze względu na wydarzenia za naszą wschodnią granicą obawiam się eskalacji konfliktu i często myślę o wojnie. Andrzej

Nie potrafię wskazać współczesnego (?) świętego, który był pilotem, ale można/warto kierować modlitwy do świętych aniołów, np. archanioła Michała, arcystratega (zwierzchnika) chórów/zastępów/wojsk, niebiańskich mocy bezcielesnych.

Oprócz św. wielkomęczennika Jerzego pośród świętych jest wielu innych rycerzy/wojowników/żołnierzy, którzy swoim życiem i postępowaniem świadczyli o Chrystusie. Warto „wczytać” się w ich żywoty i ustalić, co spowodowało, że zostali uznani za świętych, za przykłady do naśladowania.

W upadłym, pogrążonym w grzechu świecie pojawiają się konflikty zbrojne, które wymuszają (?!) istnienie armii, gotowość obrony przed zbrojną napaścią. W wojsku polskim (i w innych armiach) są prawosławi kapelani, co na swój sposób potwierdza, że Cerkiew akceptuje służbę wojskową. W przypadku wojny obronnej, zabijanie w obronie własnej i swojego kraju traktowane jest podobnie jak spowodowanie czyjejś śmierci niechcący – przypadkiem, np. gdy ktoś wtargnął na jezdnię tuż przed jadącym samochodem itp. Kanony stwierdzają, że to również grzech, ale traktują taki przypadki Łagodniej, niż zabójstwo zamierzone.

W swoim liście do mnicha Ammuna, św. Atanazy Aleksandryjski wypowiada się na ten temat w taki ot sposób:

„Przecież również w odniesieniu do innych czynności życiowych stwierdzimy, że można je oceniać w różny sposób, zależnie od okoliczności. Nie wolno na przykład zabijać, ale zabijanie nieprzyjaciół na wojnie jest prawnie dozwolone i zasługuje na pochwałę. Oto bowiem ci, którzy odznaczają się na wojnie, uznawani są za godnych wielkich zaszczytów, wmurowuje się dla nich tablice, na których zapisywane są ich niezwykłe czyny. A więc ten sam czyn w określonej sytuacji i w określonym czasie jest zakazany, a w innych okolicznościach i w innym czasie pochwalany i usprawiedliwiany.”

Więcej na ten temat można przeczytać w książce: „For the Peace fro Above”: An Orthodox Resource Book on War, Peace and Nationalism, wydanej przez Syndesmos, Światowe Bractwom Młodzieży Prawosławnej

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara, życie duchowe



Jak radzić sobie z wątpliwościami w kwestiach wiary? Od kilku lat moja wiara nieustannie słabnie i pomimo regularnego uczestnictwa w nabożeństwach i codziennej modlitwy sytuacja cały czas się pogarsza. Antonina

Wątpliwości w kwestiach wiary trzeba koniecznie „rozwiewać”. Regularne uczestnictwo w nabożeństwach i codzienna modlitwa są bardzo ważne i potrzebne, ale trzeba również angażować krytyczne myślenie. Bóg dał nam rozum, aby z niego korzystać. Wątpliwości czy zwątpienia w różnych sferach życia mogą być demonicznym działaniem, próbą odciągnięcia nas od Boga i od drogi ku zbawieniu. „Licho nie śpi” – pokusy były, są i będą się pojawiały, i nie mamy na to wpływu. Nasze zadanie – i na to już mamy wpływ – to odrzucanie wszelkich pokus/wątpliwości, jak najszybsze ich wyjaśnianie, nie uleganie im.
Do modlitwy i nabożeństw dodałbym zatem lekturę tekstów wyjaśniających naszą wiarę, pomagających w jej pielęgnowaniu i pogłębianiu. Warto zatem czytać „teksty źródłowe” czyli Pismo Święte, nade wszystko Ewangelie i Psalmy. Mogą to być krótkie fragmenty Ewangelii wyznaczone na każdy dzień i wskazane w lekcjonarzu (dostępne w cerkiewnym kalendarzu) albo dłuższe fragmenty – rozdział lub kilka rozdziałów dziennie. Ważne przy tym, aby czytać na głos albo półgłosem, bo „wiara płynie ze słuchania”! Warto też sięgać po inne teksty, objaśniające naszą wiarę, np. „Kościół prawosławny” albo „Królestwo wnętrza” biskupa Kallistosa Ware, „Misterium wiary” metr. Hilariona Ałfijewa, „Nasza wiara” abp Pawła itp. Mamy też obszerną bibliotekę tekstów duchowych – to np. żywoty świętych zebrane w imponującym Synaksarionie wydanym przez wydawnictwo Bratczyk albo opracowania proponowane przez Wydawnictwo naszej Warszawskiej Metropolii Prawosławnej. Jezus Chrystus porównał naszą wiarę do ziarnka gorczycy – „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście temu drzewu figowemu: wykorzeń się i przesadź się w morze!,  posłuchałaby was” (Łk 17,6) „Zaprawdę bowiem powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarno gorczycy, powiecie tej górze: Przenieś się stąd na tamto miejsce, a przeniesie się. I nic nie będzie dla was niemożliwe” (Mt 17,20). W innym miejscu czytamy:  „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach” (Mt 13,31-32) Ten ostatni werset wskazuje zarówno na „potencjał” „ziarenka wiary”, jaki i potrzebę jego należytego pielęgnowania – aby kiełkowało i rosło, i obficie owocowało, ziarenko wiary trzeba podlewać… Nawozy też by się przydały…
Czytajmy zatem.

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara, życie duchowe



Od dziecka cierpię na silną nerwice natręctw którą zadaje mi wiele cierpienia, najgorsza jest ta która zakłóca mi moją duchową ścieżkę. Czy Pan Bóg specjalnie zadaje mi taki trud abym stał się silniejszy? Bazyli

Ująłbym to nieco inaczej i nie oskarżał bym Pan Boga o zadawanie „takiego trudu”. Opisana dolegliwość czymś/przez coś została spowodowana, złożyły się na to jakieś ludzkie działania czy zaniedbania. Pan Bóg szanuje naszą wolną wolę, którą nas obdarował i dopuszcza pojawianie się konsekwencji naszych działań/wyborów. Wielu świętych cierpiało na różne choroby czy dolegliwości, ale dziękowali za nie Bogu, bo przyjmowali je w taki sposób, że pomagały im w ich duchowej drodze. Pan Bóg nie dopuszcza jednak, abyśmy dźwigali brzemię, którego nie jesteśmy w stanie podźwignąć. Jak trafnie zauważa „opowieść o śladach na piasku”, w najtrudniejszych chwilach życia Pan Bóg niesie nas na Swych rękach. Z Bogiem wszystko staje się możliwe…

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara, życie duchowe



Od dłuższego czasu mam kryzys egzystencjalny w którym wiara zadaje jeszcze więcej pytań. Często zastanawiam się nad tym jakie echo po śmierci będzie miało to co robię w życiu. Jestem Handlarzem/Kupcem, często nurtuje mnie to czy np. Żołnierze czy Handlarze lub Rolnik czy inne zawody będą w Niebiosach miały taką samą egzystencję? Czy Żołnierz przez swoje poświęcenie będzie miał lepiej za swoje poświęcenie niż zwykły murarz? Czy poświęcenie jest wyłącznie szybszą i pewniejszą drogą do zbawienia? Często spotykałem się z innymi wiarami naszych przodków gdzie większość zajęć lub zawodów miała swoich Bogów lub swoje miejsca w zaświatach. Zawsze zastanawia mnie to czy to jaką funkcję pełnimy w życiu będzie miało wpływ na to jak będziemy mieć w zaświatach? Czy nie ma znaczenia kim jesteśmy w życiu a ważne czy wierzymy i robimy przez to dobre uczynki? Tomasz

Ważne jest nie to, kim jesteśmy, czym się zajmujemy, ale to, JAK wykonujemy swoja pracę, Jak żyjemy. W niebie tak samo cieszyć się będą zarówno wszyscy sprawiedliwi przedstawiciele wszystkich profesji, jak i bezrobotni. Z opowieści Jezusa Chrystusa o sądzie ostatecznym dowiadujemy się, że będziemy sądzeni za to, jak odnosiliśmy się do innych ludzi, czy ich w ogóle zauważyliśmy, czy próbowaliśmy im pomóc.

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, życie duchowe



Czy można modlić się za przyjaźń/miłość konkretnej osoby? Czy taka modlitwa zostanie w jakiś sposób wysłuchana? Kasia

Możemy modlić się o wszystko, ale warto zauważyć „zawór bezpieczeństwa”, o którym mowa w niektórych modlitwach – „spełnij te prośby, których spełnienie mogłoby nam pomóc na drodze do zbawienia” (cs. ispłni wsia jaże ko spasiemiju proszenija). Ponadto, co równie ważne, w liturgicznych modlitewnych prośbach modlimy się „za wszystkich i za wszystko”, jednak nie „konkretyzujemy” – gdy na przykład modlimy się za podróżujących, nie prosimy, aby zdążyli na pociąg, czy samolot, ale stwierdzamy: „Panie zmiłuj się ” i przez to powierzamy ich opiece Pana Boga, który wie, co będzie dla nich lepsze – dojazd na czas, czy spóźnienie, niespodziewana przerwa w podróży, czy planowany powrót. Pan Bóg wysłuchuje wszystkie nasze modlitwy, ale warto zostawiać Mu „wolną rękę” co do ich spełnienia, bowiem wie najlepiej co komu do zbawienia potrzebne…

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara



Jak Cerkiew odnosi się do istnienia klątw/uroków/przekleństw? Czy uznaje, że źli ludzie mogą posługiwać się demonami, by czynić krzywdę innym? Przy okazji chciałbym opisać historię związaną z moim aktualnym miejscem zamieszkania (stary drewniany dom). Niektórzy zareagowali na nią śmiechem i że niby mam omamy, ale jestem osobą zdrową psychicznie. W jednej izbie, kiedy spał mój ojciec to ciągle wzywał Jezusa na pomoc. Raz krzyknął: ‚Diable widzę cię, nie chowaj się’. A mój wujek został podczas ciemności natrząśnięty i szybko uciekł ze strachem. Ja podczas ciemności widziałem kilkakrotnie taką postać bardzo czarną, stylizowaną na śmierć z obrazków, którą znamy. I gdy mówiłem Psalm 91 to ona znikała. Bardzo wiele rzeczy się tutaj dzieje. Wiktor

W odpowiedzi na te pytania i opowieści wystarczyłoby wskazać na cerkiewną „Modlitwę nad domem dręczonym przez duchy nieczyste” (https://liturgia.cerkiew.pl/euch/egzorcyzmy/dom_dreczony.pdf). Polecam również lekturę Żywota świętego Antoniego Wielkiego – jest tam obszerny fragment o jego zmaganiach z demonami. Mowa tam m.in. o tym, jak wszedł do jednego z grobów i zamknął się w nim, „wróg […] przyszedł jednej nocy z całą gromadą demonów i zbił Antoniego tak bardzo, że głosu nie mógł wydać od zadanych razów, leżał na ziemi” (8).

Demoniczne siły wszelkimi (nie)możliwymi sposobami próbują odciągnąć, odseparować nas od Boga. Nasza obrona to modlitwa. „Nawiedzony” należałoby czym prędzej oświęcić, poprosić duchownego, aby przy tej okazji przeczytał również tę modlitwę. Swoistą tarczą obronną przed demonami jest regularne oświęcanie domów/mieszkań jordańską wodą święconą.   

Kategorie: Ks. Włodzimierz Misijuk, wiara, życie duchowe



Czasem docierają do mnie opinie, że ślub prawosławnego z katolikiem zawarty w kościele jest dla prawosławnego nieważny. Od zawsze byłam uczona (i tutaj w odpowiedziach też tak czytałam), że uznawana jest ważność sakramentów pomiędzy wyznaniami, włączając nawet niekiedy sakrament kapłaństwa. Dlaczego niektórzy twierdzą, że małżeństwo miałoby być nieważne? Rozumiem fakt, że „każdy próbuje zachować wiernych przy swoim kościele”, ale dla osoby podchodzącej bardzo poważnie do Bożego Błogosławieństwa zawieranego związku takie opinie powodują stres i rozterki duchowe – sama jestem w takiej sytuacji, stąd to dla mnie sprawa dużej wagi. Monika

W PAKP taki ślub jest ważny.

Kategorie: ks. Piotr Makal, liturgika



Strona 1 z 16912345...102030...Ostatnia »