Tak więc zmiłuje się, nad kim chce, a kogo chce, czyni zatwardziałym.
Бра́тїе, бг҃ъ є҆го́же хо́щетъ, ми́лꙋетъ: а҆ є҆го́же хо́щетъ, ѡ҆жесточа́етъ.
Pewno mi powiesz: dlaczego więc jeszcze zarzuca? Któż bowiem może sprzeciwić się Jego woli?
Рече́ши ᲂу҆̀бо мѝ: чесѡ̀ ра́ди є҆щѐ ᲂу҆корѧ́етъ, во́ли бо є҆гѡ̀ кто̀ проти́витисѧ мо́жетъ;
A ty, człowieku, kimże jesteś, że spierasz się z Bogiem? Czy powie stworzenie do twórcy: dlaczego mnie uczyniłeś w ten sposób?
Тѣ́мже ᲂу҆̀бо, ѽ, человѣ́че, ты̀ кто̀ є҆сѝ, проти́въ ѿвѣща́ѧй бг҃ови; є҆да̀ рече́тъ зда́нїе созда́вшемꙋ є҆̀: почто̀ мѧ̀ сотвори́лъ є҆сѝ та́кѡ;
Czyż nie ma garncarz władzy nad gliną, aby z tej samej masy utworzyć jedno naczynie szlachetne, a inne – nieszlachetne?
И҆лѝ не и҆́мать вла́сти скꙋде́льникъ на бре́нїи, ѿ тогѡ́жде смѣше́нїѧ сотвори́ти ѻ҆́въ ᲂу҆́бѡ сосꙋ́дъ въ че́сть, ѻ҆́въ же не въ че́сть;
Ale jeśli Bóg chcąc okazać gniew i dać poznać potęgę swoją, znosił w ogromnej cierpliwości naczynia gniewu, przygotowane na zgubę, to dlatego, żeby
А҆́ще же хотѧ̀ бг҃ъ показа́ти гнѣ́въ сво́й и҆ ꙗ҆ви́ти си́лꙋ свою̀, пренесѐ во мно́зѣ долготерпѣ́нїи сосꙋ́ды гнѣ́ва совершє́ны въ поги́бель:
dać poznać bogactwo swej chwały na naczyniach zmiłowania, które uprzednio przygotował na chwałę,
и҆ да ска́жетъ бога́тство сла́вы своеѧ̀ на сосꙋ́дѣхъ млⷭ҇ти, ꙗ҆̀же пред̾ꙋгото́ва въ сла́вꙋ,
na nas, których powołał nie tylko z Żydów, ale i z pogan.
и҆̀хже и҆ призва̀ на́съ не то́чїю ѿ і҆ꙋдє́й, но и҆ ѿ ꙗ҆зы̑къ:
Jak i mówi u Ozeasza: Nie mój lud nazwę ludem moim i tę nieumiłowaną – umiłowaną.
ꙗ҆́коже и҆ во ѡ҆сі́и гл҃етъ: нарекꙋ̀ не лю́ди моѧ̑ лю́ди моѧ̑, и҆ невозлю́бленꙋю возлю́бленꙋ:
I stanie się, że w miejscu, gdzie zostało im powiedziane: jesteście nie moim ludem, tam zostaną nazwani synami Boga żywego.
и҆ бꙋ́детъ, на мѣ́стѣ, и҆дѣ́же рече́сѧ и҆̀мъ: не лю́дїе моѝ є҆стѐ вы̀, та́мѡ нарекꙋ́тсѧ сн҃ове бг҃а жива́гѡ.
A Izajasz woła nad Izraelem: Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, [tylko] ostatek zostanie zbawiony,
И҆са́їа же вопїе́тъ ѡ҆ і҆и҃ли: а҆́ще бꙋ́детъ число̀ сынѡ́въ і҆и҃левыхъ ꙗ҆́кѡ песо́къ морскі́й, ѡ҆ста́нокъ спасе́тсѧ:
Albowiem Pan skończy i skróci słowo w sprawiedliwości; słowo zaiste skrócone uczyni na ziemi.
сло́во бо скончава́ѧ и҆ сокраща́ѧ въ пра́вдѣ, ꙗ҆́кѡ сло́во сокраще́но сотвори́тъ гдⷭ҇ь на землѝ,
I jak przepowiedział Izajasz: Gdyby Pan Zastępów nie zostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma i upodobnili do Gomory.
и҆ ꙗ҆́коже проречѐ и҆са́їа: а҆́ще не бы гдⷭ҇ь саваѡ́ѳъ ѡ҆ста́вилъ на́мъ сѣ́мене, ꙗ҆́коже содо́мъ ᲂу҆́бѡ бы́ли бы́хомъ, и҆ ꙗ҆́коже гомо́ррꙋ ᲂу҆подо́билисѧ бы́хомъ.
Cóż więc powiemy? Że poganie, którzy nie dążyli do sprawiedliwości, otrzymali sprawiedliwość, sprawiedliwość zaś z wiary,
Что̀ ᲂу҆̀бо рече́мъ, ꙗ҆́кѡ ꙗ҆зы́цы, не гонѧ́щїи пра́вдꙋ, постиго́ша пра́вдꙋ, пра́вдꙋ же, ꙗ҆́же ѿ вѣ́ры:
a Izrael, dążąc do Prawa sprawiedliwości, do Prawa sprawiedliwości nie dotarł.
і҆и҃ль же, гонѧ̀ зако́нъ пра́вды, въ зако́нъ пра́вды не пости́же.
Dlaczego? Gdyż nie z wiary, ale jakby z uczynków Prawa; potknęli się o kamień potknięcia,
Чесѡ̀ ра́ди; Занѐ не ѿ вѣ́ры, но ѿ дѣ́лъ зако́на: преткнꙋ́шасѧ бо ѡ҆ ка́мень претыка́нїѧ,
bo jak napisano: Oto kładę na Syjonie kamień potknięcia i skałę zgorszenia, a [każdy] wierzący w niego się nie zawstydzi.
ꙗ҆́коже є҆́сть пи́сано: сѐ, полага́ю въ сїѡ́нѣ ка́мень претыка́нїѧ и҆ ка́мень собла́зна: и҆ всѧ́къ вѣ́рꙋѧй во́нь не постыди́тсѧ.
W owym czasie. Jan usłyszawszy w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał do Niego dwóch ze swoich uczniów,
Во вре́мѧ ѻ҆́но, слы́шавъ і҆ѡа́ннъ во ᲂу҆зи́лищи дѣла̀ хрⷭ҇то́ва, посла̀ два̀ ѿ ᲂу҆ч҃ни̑къ свои́хъ,
by zapytać: – Ty jesteś przychodzącym czy też innego oczekujemy?
речѐ є҆мꙋ̀: ты́ ли є҆сѝ грѧды́й, и҆лѝ и҆но́гѡ ча́емъ;
I odpowiadając, Jezus rzekł im: – Idźcie, obwieśćcie Janowi to, co słyszycie i widzicie:
И҆ ѿвѣща́въ і҆и҃съ речѐ и҆́ма: шє́дша возвѣсти́та і҆ѡа́ннови, ꙗ҆̀же слы́шита и҆ ви́дита:
Niewidomi odzyskują wzrok, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczani, głusi słyszą i umarli zmartwychwstają, a ubodzy zwiastują Dobrą Nowinę.
слѣпі́и прозира́ютъ и҆ хро́мїи хо́дѧтъ, прокаже́ннїи ѡ҆чища́ютсѧ и҆ глꙋсі́и слы́шатъ, ме́ртвїи востаю́тъ и҆ ни́щїи благовѣствꙋ́ютъ:
I błogosławiony jest ten, który się Mną nie zgorszy.
и҆ бл҃же́нъ є҆́сть, и҆́же а҆́ще не соблазни́тсѧ ѡ҆ мнѣ̀.
Gdy zaś oni odeszli, począł Jezus mówić tłumom o Janie: – Co wyszliście oglądać na pustyni? Trzcinę przez wiatr kołysaną?
Тѣ́ма же и҆сходѧ́щема, нача́тъ і҆и҃съ наро́дѡмъ гл҃ати ѡ҆ і҆ѡа́ннѣ: чесѡ̀ и҆зыдо́сте въ пꙋсты́ню ви́дѣти; тро́сть ли вѣ́тромъ коле́блемꙋ;
Lecz co wyszliście zobaczyć? Człowieka w delikatne szaty odzianego? Oto ci, którzy delikatne szaty noszą, w pałacach królewskich są.
Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; человѣ́ка ли въ мѧ̑гки ри̑зы ѡ҆блече́нна; Сѐ, и҆̀же мѧ̑гкаѧ носѧ́щїи, въ домѣ́хъ ца́рскихъ сꙋ́ть.
Lecz co wyszliście zobaczyć? Proroka? Tak – mówię wam – i więcej niż proroka.
Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; прⷪ҇ро́ка ли; Є҆́й, гл҃ю ва́мъ, и҆ ли́шше прⷪ҇ро́ка.
On jest tym, o którym napisano: Oto posyłam anioła mojego przed obliczem twoim, który utoruje drogę twoją przed tobą.
Се́й бо є҆́сть, ѡ҆ не́мже є҆́сть пи́сано: сѐ, а҆́зъ посыла́ю а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ᲂу҆гото́витъ пꙋ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.
Amen, mówię wam: – Nie powstał z tych, którzy się z kobiet rodzą, większy od Jana Chrzciciela. Jednak najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest od niego.
А҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, не воста̀ въ рожде́нныхъ жена́ми бо́лїй і҆ѡа́нна крⷭ҇ти́телѧ: мні́й же во црⷭ҇твїи нбⷭ҇нѣмъ бо́лїй є҆гѡ̀ є҆́сть.
Od dni Jana Chrzciciela aż dotąd Królestwo Niebios zdobywa się w trudzie i ci, którzy się trudzą, zdobywają je.
Ѿ дні́й же і҆ѡа́нна крⷭ҇ти́телѧ досе́лѣ црⷭ҇твїе нбⷭ҇ное нꙋ́дитсѧ {съ нꙋ́ждею воспрїе́млетсѧ}, и҆ нꙋ́ждницы восхища́ютъ є҆̀:
Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo aż do Jana prorokowali.
вси́ бо прⷪ҇ро́цы и҆ зако́нъ до і҆ѡа́нна прореко́ша.
I jeśli chcecie to przyjąć, to on jest Eliaszem, który miał przyjść.
И҆ а҆́ще хо́щете прїѧ́ти, то́й є҆́сть и҆лїа̀ хотѧ́й прїитѝ:
Kto ma uszy, niech słucha.
и҆мѣ́ѧй ᲂу҆́шы слы́шати да слы́шитъ.