Umiłowani, nie dziwcie się temu ogniowi, który na was przychodzi, aby was doświadczyć, jakby was coś niezwykłego spotkało;
Возлю́бленнїи, не диви́тесѧ є҆́же въ ва́съ раждеже́нїю, ко и҆скꙋше́нїю ва́мъ быва́емꙋ, ꙗ҆́кѡ чꙋ́ждꙋ ва́мъ слꙋча́ющꙋсѧ.
Lecz radujcie się z tego, że jesteście uczestnikami cierpień Chrystusa, abyście i podczas objawienia jego chwały cieszyli się i weselili.
но поне́же приѡбща́етесѧ хрⷭ҇тѡ́вымъ страсте́мъ, ра́дꙋйтесѧ, ꙗ҆́кѡ да и҆ въ ꙗ҆вле́нїе сла́вы є҆гѡ̀ возра́дꙋетесѧ веселѧ́щесѧ.
Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.
А҆́ще ᲂу҆корѧ́еми быва́ете ѡ҆ и҆́мени хрⷭ҇то́вѣ, бл҃же́ни є҆стѐ ꙗ҆́кѡ сла́вы и҆ бж҃їй дх҃ъ на ва́съ почива́етъ: ѻ҆́нѣми ᲂу҆́бѡ хꙋ́литсѧ, а҆ ва́ми прославлѧ́етсѧ.
Nikt z was niech nie cierpi jednak jako morderca albo złodziej, albo złoczyńca, albo jako człowiek, który się wtrąca do cudzych spraw.
Да не кто̀ ᲂу҆̀бо ѿ ва́съ постра́ждетъ ꙗ҆́кѡ ᲂу҆бі́йца, и҆лѝ ꙗ҆́кѡ та́ть, и҆лѝ ꙗ҆́кѡ ѕлодѣ́й, и҆лѝ ꙗ҆́кѡ чꙋждопосѣти́тель:
Lecz jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, niech raczej chwali Boga z tego powodu.
а҆́ще ли же ꙗ҆́кѡ хрⷭ҇тїа́нинъ, да не стыди́тсѧ, да прославлѧ́етъ же бг҃а въ ча́сти се́й.
Nadszedł bowiem czas, aby sąd rozpoczął się od domu Bożego, a jeśli rozpoczyna się od nas, to jaki będzie koniec tych, którzy są nieposłuszni ewangelii Bożej?
Ꙗ҆́кѡ вре́мѧ нача́ти сꙋ́дъ ѿ до́мꙋ бж҃їѧ: а҆́ще же пре́жде ѿ ва́съ, ка́ѧ кончи́на проти́вѧщымсѧ бж҃їю є҆ѵⷢ҇лїю;
A ponieważ sprawiedliwy z trudnością będzie zbawiony, gdzie się znajdzie bezbożny i grzesznik?
И҆ а҆́ще првⷣникъ є҆два̀ сп҃се́тсѧ, нечести́вый и҆ грѣ́шный гдѣ̀ ꙗ҆ви́тсѧ;
Tak więc ci, którzy cierpią zgodnie z wolą Boga, niech powierzają swoje dusze jemu jako wiernemu Stwórcy, dobrze czyniąc.
Тѣ́мже и҆ стра́ждꙋщїи по во́ли бж҃їей, ꙗ҆́кѡ вѣ́рнꙋ зижди́телю да предадѧ́тъ дꙋ́шы своѧ̑ во бл҃готворе́нїи.
Starszych, którzy są wśród was, proszę jako również starszy i świadek cierpień Chrystusa oraz uczestnik chwały, która ma się objawić:
Ста́рцы и҆̀же въ ва́съ молю̀, ꙗ҆́кѡ ста́рецъ сы́й и҆ свидѣ́тель хрⷭ҇тѡ́вымъ стрⷭ҇те́мъ, и҆́же и҆ хотѧ́щей сла́вѣ ꙗ҆ви́тисѧ ѻ҆́бщникъ:
Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą;
паси́те є҆́же въ ва́съ ста́до бж҃їе, посѣща́юще не нꙋ́ждею, но во́лею и҆ по бз҃ѣ, нижѐ непра́ведными прибы́тки, но ᲂу҆се́рднѡ,
I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem Pana, lecz jako wzór dla stada.
ни ꙗ҆́кѡ ѡ҆блада́юще при́чтꙋ, но ѡ҆́брази быва́йте ста́дꙋ:
A gdy się objawi Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnącą koronę chwały.
и҆ ꙗ҆́вльшꙋсѧ пастыренача́льникꙋ, прїи́мете неꙋвѧда́емый сла́вы вѣне́цъ.
Podobnie młodsi, bądźcie poddani starszym. Wszyscy zaś wobec siebie bądźcie poddani. Przyobleczcie się w pokorę, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.
Та́коже ю҆́нїи повини́тесѧ ста́рцємъ: вси́ же дрꙋ́гъ дрꙋ́гꙋ повинꙋ́ющесѧ, смиреномⷣрїе стѧжи́те, занѐ бг҃ъ гѡ́рдымъ проти́витсѧ, смирє́ннымъ же дае́тъ блгⷣть.
Rzecze Pan swoim uczniom: – Strzeżcie się znawców Ksiąg, lubiących przechadzać się w [długich] szatach, pozdrowienia na rynkach,
Речѐ гдⷭ҇ь свои́мъ ᲂу҆ченикѡ́мъ блюди́тесѧ ѿ кни̑жникъ, хотѧ́щихъ въ ѡ҆дѣѧ́нїихъ ходи́ти, и҆ цѣлова̑нїѧ на то́ржищахъ:
pierwsze miejsca na zgromadzeniach i pierwsze miejsca na ucztach.
и҆ преждесѣда̑нїѧ на со́нмищихъ, и҆ первовозлежа̑нїѧ на ве́черѧхъ:
Ci, co pod pozorem niekończących się modlitw wyzyskują wdowy, tym surowszy otrzymają wyrok.
поѧда́юще до́мы вдови́цъ и҆ непщева́нїемъ надо́лзѣ молѧ́щесѧ, сі́и прїи́мꙋтъ ли́шшее ѡ҆сꙋжде́нїе.
Jezus, siadłszy naprzeciw skarbca, patrzył, jak tłum wrzuca do niego monety. Liczni zamożni wrzucali wiele.
И҆ сѣ́дъ і҆и҃съ прѧ́мѡ сокро́вищномꙋ храни́лищꙋ, зрѧ́ше, ка́кѡ наро́дъ ме́щетъ мѣ́дь въ сокро́вищное храни́лище. И҆ мно́зи бога́тїи вмета́хꙋ мнѡ́га.
Nadeszła pewna uboga wdowa i wrzuciła dwie najdrobniejsze monety, to jest czwartą część asa.
И҆ прише́дши є҆ди́на вдови́ца ᲂу҆бо́га, вве́рже лє́птѣ двѣ̀, є҆́же є҆́сть кодра́нтъ.
I przywoławszy swoich uczniów, rzekł do nich: –Amen, powiadam wam, że ta biedna wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wrzucają do skarbca.
И҆ призва́въ ᲂу҆чн҃кѝ своѧ̑, речѐ и҆̀мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ вдови́ца сїѧ̀ ᲂу҆бо́гаѧ мно́жае всѣ́хъ вве́рже вмета́ющихъ въ сокро́вищное храни́лище:
Wszyscy bowiem dawali ze swej obfitości, ta zaś ze swego niedostatku: dała wszystko, co miała na życie.
вси́ бо ѿ и҆збы́тка своегѡ̀ вверго́ша: сїѧ́ же ѿ лише́нїѧ своегѡ̀ всѧ̑, є҆ли̑ка и҆мѣ́ѧше, вве́рже, всѐ житїѐ своѐ.