Przypomnijcie zatem sobie pierwsze dni wasze, gdy oświeceni, wielką stoczyliście walkę, znosząc cierpienia,
Бра́тїе, воспомина́йте пє́рвыѧ дни̑ ва́шѧ, въ ни́хже просвѣти́вшесѧ, мнѡ́гїѧ стра̑сти претерпѣ́сте {мно́гъ по́двигъ под̾ѧ́сте} страда́нїй,
wtedy gdy byliście publicznie wystawieni na zniewagi i udręki, a także gdy staliście się towarzyszami tych, którzy takiego życia doświadczyli.
ѻ҆́во ᲂу҆́бѡ, поноше́ньми и҆ скорбьмѝ позо́ръ бы́вше, ѻ҆́во же, ѡ҆́бщницы бы́вше живꙋ́щымъ та́кѡ:
Współcierpieliście bowiem z więźniami i grabież dóbr waszych z radością przyjęliście, wiedząc, że macie dobra w niebiosach trwające i lepsze.
и҆́бо ᲂу҆́замъ мои̑мъ спострада́сте и҆ разграбле́нїе и҆мѣ́нїй ва́шихъ съ ра́достїю прїѧ́сте, вѣ́дѧще и҆мѣ́ти себѣ̀ и҆мѣ́нїе на нб҃сѣ́хъ пребыва́ющее и҆ лꙋ́чшее.
Nie traćcie więc odwagi waszej, która ma wielką odpłatę.
Не ѿлага́йте ᲂу҆̀бо дерзнове́нїѧ ва́шегѡ, є҆́же и҆́мать мздовоздаѧ́нїе вели́ко.
Albowiem potrzebujecie wytrwałości, abyście pełniąc wolę Bożą otrzymali obietnicę.
Терпѣ́нїѧ бо и҆́мате потре́бꙋ, да во́лю бж҃їю сотво́рше, прїи́мете ѡ҆бѣтова́нїе:
Jeszcze bowiem mała chwila, tylko chwila, Ten, który ma przyjść, przyjdzie i nie będzie zwlekał.
є҆ще́ бо ма́ло є҆ли́кѡ є҆ли́кѡ, грѧды́й прїи́детъ и҆ не ᲂу҆косни́тъ.
A sprawiedliwy mój z wiary żył będzie i jeśliby odstąpił, to nie znajdzie w nim upodobania dusza moja.
А҆ првⷣный ѿ вѣ́ры жи́въ бꙋ́детъ: и҆ а҆́ще ѡ҆бине́тсѧ, не бл҃говоли́тъ дш҃а̀ моѧ̀ ѡ҆ не́мъ.
W owym czasie, Jezus, przechodząc zobaczył Lewiego, syna Alfeusza, pobierającego opłaty, i mówi do niego: – Pójdź w Moje ślady. Wstał i poszedł zaNim.
Во вре́мѧ ѻ҆́но, мимогрѧды́й і҆и҃съ ви́дѣ леѵі́ю а҆лфе́ова, сѣдѧ́ща на мы́тницѣ, и҆ глаго́ла є҆мꙋ̀: по мнѣ̀ грѧдѝ. и҆ воста́въ въ слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆́де.
A gdy Jezus spoczywał za stołem w jego domu, przebywało wraz z Nim i Jego uczniami wielu celników i grzeszników. Było ich bowiem wielu wśród idących za Nim.
И҆ бы́сть возлежа́щꙋ є҆мꙋ̀ въ домꙋ̀ є҆гѡ̀, и҆ мно́зи мытари̑ и҆ грѣ̑шницы возлежа́хꙋ со і҆и҃сомъ и҆ со ᲂу҆чн҃ки̑ є҆гѡ̀: бѧ́хꙋ бо мно́зи, и҆ по не́мъ и҆до́ша.
Znawcy Ksiąg i faryzeusze, widząc Go biesiadującego wraz z celnikami i grzesznikami, mówili Jego uczniom: – Czemuż to je i ucztuje z celnikami i grzesznikami?
И҆ кни́жницы и҆ фарїсе́є, ви́дѣвше є҆го̀ ꙗ҆дꙋ́ща съ мытари̑ и҆ грѣ̑шники, глаго́лахꙋ ᲂу҆чн҃кѡ́мъ є҆гѡ̀: что̀ ꙗ҆́кѡ съ мытари̑ и҆ грѣ̑шники ꙗ҆́стъ и҆ пїе́тъ;
Słysząc to, Jezus powiada im: – Nie zdrowym, lecz chorym potrzebny jest lekarz. Nie przyszedłem powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników do nawrócenia.
И҆ слы́шавъ і҆и҃съ гл҃а и҆̀мъ: не тре́бꙋютъ здра̑вїи врача̀, но болѧ́щїи: не прїидо́хъ призва́ти првⷣники, но грѣ́шники на покаѧ́нїе.
Nie chcemy też, bracia, abyście trwali w niewiedzy co do tych, którzy zasnęli, i abyście się nie smucili jak inni, którzy nie mają nadziei.
Бра́тїе, не хощꙋ̀ ва́съ невѣ́дѣти ѡ҆ ᲂу҆ме́ршихъ, да не скорбитѐ, ꙗ҆́коже и҆ про́чїи не и҆мꙋ́щїи ᲂу҆пова́нїѧ.
Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, tak też i Bóg tych, którzy zasnęli w Jezusie, przywiedzie razem z Nim.
А҆́ще бо вѣ́рꙋемъ, ꙗ҆́кѡ і҆и҃съ ᲂу҆́мре и҆ воскр҃се, та́кѡ и҆ бг҃ъ ᲂу҆ме́ршыѧ во і҆и҃сѣ приведе́тъ съ ни́мъ.
To bowiem wam mówimy Słowem Pańskim, że my, żyjący, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy zasnęli.
Сїе́ бо ва́мъ глаго́лемъ сло́вомъ гдⷭ҇нимъ, ꙗ҆́кѡ мы̀ живꙋ́щїи, ѡ҆ста́вшїи въ прише́ствїе гдⷭ҇не, не и҆́мамы предвари́ти ᲂу҆ме́ршихъ:
Albowiem sam Pan, na wezwanie, na głos archanioła i na trąbę Bożą, zstąpi z nieba, i umarli w Chrystusie powstaną najpierw.
ꙗ҆́кѡ са́мъ гдⷭ҇ь въ повелѣ́нїи, во гла́сѣ а҆рха́гг҃ловѣ и҆ въ трꙋбѣ̀ бж҃їи сни́детъ съ нб҃сѐ, и҆ ме́ртвїи ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ воскре́снꙋтъ пе́рвѣе:
Następnie my, żyjący, pozostawieni, razem z nimi zostaniemy porwani w obłoki na spotkanie Pana, ku przestworzom, i tak zawsze z Panem będziemy.
пото́мъ же мы̀, живꙋ́щїи ѡ҆ста́вшїи, кꙋ́пнѡ съ ни́ми восхище́ни бꙋ́демъ на ѡ҆́блацѣхъ въ срѣ́тенїе гдⷭ҇не на воздꙋ́сѣ, и҆ та́кѡ всегда̀ съ гдⷭ҇емъ бꙋ́демъ.
Rzecze Pan do Żydów, którzy przyszli do Niego: Amen, amen, mówię wam: – Kto słowa Mego słucha i wierzy Temu, Który Mnie posłał, ma życie wieczne, nie stanie przed sądem, ale ze śmierci przejdzie do życia.
Речѐ гдⷭ҇ь ко прише́дшымъ къ немꙋ̀ і҆ꙋде́ѡмъ: А҆ми́нь а҆ми́нь глаго́лю ва́мъ: ꙗ҆́кѡ слꙋ́шаѧй словесѐ моегѡ̀, и҆ вѣ́рꙋѧй посла́вшемꙋ мѧ̀, и҆́мать живо́тъ вѣ́чный, и҆ на сꙋ́дъ не прїи́детъ: но пре́йдетъ ѿ сме́рти въ живо́тъ.
Amen, amen, mówię wam: – Nastaje godzina i już jest, kiedy umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, ożyją.
А҆ми́нь, а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ грѧде́тъ ча́съ, и҆ нн҃ѣ є҆́сть, є҆гда̀ ме́ртвїи ᲂу҆слы́шатъ гла́съ сн҃а бж҃їѧ и҆ ᲂу҆слы́шавше ѡ҆живꙋ́тъ.
Podobnie bowiem, jak Ojciec ma w sobie życie, tak też i Synowi dał życie, aby miał je w sobie.
Ꙗ҆́коже бо ѻ҆ц҃ъ и҆́мать живо́тъ въ себѣ̀, та́кѡ дадѐ и҆ сн҃ови живо́тъ и҆мѣ́ти въ себѣ̀
I władzę mu dał, aby sąd czynił, ponieważ jest Synem Człowieczym.
и҆ ѡ҆́бласть дадѐ є҆мꙋ̀ и҆ сꙋ́дъ твори́ти, ꙗ҆́кѡ сн҃ъ чл҃вѣ́чь є҆́сть.
Niech was to nie dziwi, gdyż nastaje godzina, w której wszyscy w grobach usłyszą głos Syna Bożego.
Не диви́тесѧ семꙋ̀: ꙗ҆́кѡ грѧде́тъ ча́съ, во́ньже всѝ сꙋ́щїи во гробѣ́хъ ᲂу҆слы́шатъ гла́съ сн҃а бж҃їѧ,
I wyjdą ci, którzy dobrze czynili, ku zmartwychwstaniu życia, a ci, którzy źle czynili, na zmartwychwstanie sądu.
и҆ и҆зы́дꙋтъ сотво́ршїи бл҃га̑ѧ въ воскр҃ше́нїе живота̀, а҆ сотво́ршїи ѕла̑ѧ въ воскр҃ше́нїе сꙋда̀.
Sam z siebie Ja nic czynić nie mogę. Jak słyszę, sądzę i sąd Mój jest sprawiedliwy, ponieważ nie szukam swojej woli, lecz woli Ojca, Który Mnie posłał.
Не могꙋ̀ а҆́зъ ѡ҆ себѣ̀ твори́ти ничесѡ́же. Ꙗ҆́коже слы́шꙋ, сꙋждꙋ̀, и҆ сꙋ́дъ мо́й првⷣнъ є҆́сть, ꙗ҆́кѡ не и҆щꙋ̀ во́ли моеѧ̀, но во́ли посла́вшагѡ мѧ̀ ѻ҆ц҃а̀.