Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wspomnienie świętego AFRAHATA Persa* przypada 29 stycznia/11 lutego.
Św. Afrahat żył w IV w. Pochodził z możnej pogańskiej rodziny, mieszkającej w dalekiej Persji. Poznawszy wiarę chrześcijańską, święty postanowił opuścić Persję, gdzie panowały pogańskie obyczaje i udał się do Edessy. Tam przyjął chrzest i zamknął się w małej celi nieopodal murów miejskich.
Potem wybrał się do Antiochii, w której wtedy panował silny niepokój z powodu herezji ariańskiej, zamieszkał w pewnej odległości od miasta. Do późnej starości Afrahat żywił się tylko niewielką ilością chleba. Chociaż bardzo słabo znał język grecki, dzięki łasce Ducha Świętego zdołał obalić argumenty wrogów wiary i przyciągnąć wiele czystych dusz do poznania Chrystusa. Widząc, że prawowierni biskupi zostali wygnani na rozkaz cesarza Walensa i że owczarnia Chrystusa została bez obrony, św. Afrahat, przepełniony współczuciem, opuścił pustelnię i przyszedł do miasta, żeby podtrzymać prawdziwą wiarę. Kiedyś cesarz spotkał na placu miejskim Afrahata i spytał, dlaczego on, słynny asceta, porzucił pustelnię. Afrahat odpowiedział: „Powiedz, czy gdybym był dziewicą, która zamknęła się w swoich pokojach i zobaczyłbym, jak ktoś podpala dom mojego ojca, to czyż nie poradziłbyś mi biec jak najszybciej, żeby zgasić ogień? To właśnie robię teraz, bowiem Kościół, dom Ojca Niebieskiego, ogarnięty jest płomieniami, które ty roznieciłeś”.
Afrahat, broniąc nicejskiego Symbolu Wiary, zdobywał coraz więcej zwolenników. Jego nauczanie poparte było cudami. Pewna kobieta szlachetnego rodu, związana węzłem małżeńskim z niewiernym mężem, przyszła ze łzami do świętego, skarżąc się na swoje nieszczęście. Mówiła, że mąż nawiązał stosunki z kobietami, zajmującymi się czarodziejstwem. Opanowany ich czarami, zaczął nienawidzić prawowitej żony. Litując się nad pokrzywdzoną, asceta modlitwą zniweczył siłę uroków i poświęciwszy naczynie z olejem, kazał jej namaścić się nim. Gdy kobieta wróciła do domu, posłuchała rady świętego i dzięki temu znów pozyskała miłość męża.
Innym razem oczyścił pole z szarańczy, pokropiwszy je wodą święconą. Całym swoim życiem św. Afrahat dowodził, że Bóg jest łaskawy dla tych, którzy wyznają prawdziwą wiarę.
* Patrz: Teodoret z Cyru, Dzieje miłości Bożej. Historia mnichów syryjskich (Historia Philotheos). Nie należy mylić św. Afrahata Persa z Afrahatem Mędrcem – pierwszym perskim pisarzem kościelnym († ok. 350).
Za: Synaksarion. Styczeń, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 477-478.