Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wspomnienie świętego AWITA, biskupa Vienne przypada 5/18 lutego.
Urodzony w połowie V w. w Vienne (dziś w departamencie Delfinat we Francji) św. Awita pochodził z senatorskiego rodu, który dał Kościołowi wielu świętych. W wieku czterdziestu lat św. Awita wstąpił do znajdującego się w pobliżu klasztoru, aby całkowicie poświęcić się Bogu. Ale gdy w r. 490 umarł jego ojciec – Ezechiasz, biskup Vienne, powołano go jako jego następcę na katedrze biskupiej.
Pobożny, pokorny i miłujący pokój św. Awita w czasie swojej biskupiej posługi opowiadał się za miłością i jednością Kościoła, jednocząc z nim grzeszników i heretyków, przywracał zgodę pomiędzy skłóconymi braćmi, łagodnie kierował na drogę prawdy błądzących, którzy nie spełniali swoich obowiązków. Jego sława rozważnego nauczyciela prawdziwej wiary i wykształconego duszpasterza rozeszła się po całym chrześcijańskim świecie. Zdobył sobie szacunek i zaufanie króla Burgundów Gondebauda i króla Franków Chlodwiga, któremu przesłał serdeczne pozdrowienia, gdy przyjął on chrzest. Awitowi nie udało się nawrócić będącego arianinem Gondebauda, ale starszy syn króla Zygmunt przyjął prawdziwą wiarę. Przy poparciu świętego z powodzeniem pracował nad wykorzenieniem arianizmu, zwołując sobory krajowe, które regulowały wzajemne stosunki prawowiernych i arian, a także niektóre problemy nauki Kościoła.
Św. Awita walczył z innymi herezjami, które zatruwały Kościół. Aktywnie poparł prawowitego papieża Symmacha przeciw antypapieżowi Laurencjuszowi i napisał list do cesarza Anastazego przeciwko herezji Eutychiusza, głoszącego monofizytyzm. Potem św. Awita przyłączył się do wysiłków papieża Hormisdusa w celu rozwiązania problemu schizmy akacjańskiej w Konstantynopolu. W tym okresie był najwybitniejszym luminarzem Kościoła galijskiego.
Św. Awita pozostawił znaczną spuściznę literacką, składającą się z pism teologicznych, homilii i utworów poetyckich. Pod koniec życia całkowicie poświęcił się zarządzaniu diecezją, cierpliwie zwalczając rozpowszechnione wśród wiernych barbarzyńskie obyczaje germańskie, szerząc wśród nich ideały ewangeliczne. Zmarł w roku 523 lub 525 w wieku siedemdziesięciu czterech lat.
Za: Synaksarion. Styczeń, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 502-504.