Zostań przyjacielem cerkiew.pl
BENIAMIN, metropolita piotrogrodzki, męczennik (Swiaszczennomuczenik Wieniamin, mitropolit Piotrogradskij i Gdowskij), 31 lipca/13 sierpnia i niedziela po 25 stycznia/7 lutego (Sobór nowych męczenników rosyjskich).
Urodził się (jako Bazyli Pawłowicz Kazanskij) w 1874 r. w Guberni Ołonieckiej w rodzinie duchownego.
W 1895 r., będąc studentem drugiego roku Petersburskiej Akademii Teologicznej, złożył śluby zakonne. W 1902 r. otrzymał godność archimandryty i został rektorem seminarium duchownego w Samarze, a trzy lata później rektorem seminarium duchownego w Petersburgu. W 1910 r. Beniamina mianowano biskupem gdowskim, wikariuszem Diecezji Petersburskiej. Wyjątkowo skromny, małomówny, prowadzący ascetyczne życie, szybko zdobył dużą popularność wśród mieszkańców miasta. Był głównym inicjatorem powstania organizacji cerkiewnych zwanych "krzyżowcami" (zajmowały się one organizowaniem i przeprowadzaniem procesji). Zaktywizował Towarzystwo Przenajświętszej Bogarodzicy. Odprawiał liczne nabożeństwa w fabrykach, przez co zyskał szczególny szacunek wśród robotników.
Wybrany w 1917 r. na arcybiskupa piotrogrodzkiego, uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, na którym dokonano wyboru patriarchy. Za władzy radzieckiej przeciwstawiał się konfiskacie mienia cerkiewnego i walczył z rozłamem w łonie Cerkwi. W 1922 r. aresztowano go za to i trzy miesiące później, po fikcyjnym procesie, rozstrzelano. Wraz z nim ponieśli śmierć: archimandryta Sergiusz, Jan i Jerzy, wszyscy zwani "Piotrogrodzkimi". Zostali kanonizowani przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną w 1992 r., jako jedni z pierwszych męczenników okresu władzy radzieckiej.
Na ikonach święty przedstawiany jest w biskupiej mantii, w białym kłobuku na głowie i panagią na piersi. Ma szeroką, średniej długości brodę i często (co charakterystyczne) małe okulary. Prawą ręką błogosławi, w lewej trzyma krzyż.
oprac. Jarosław Charkiewicz