Zostań przyjacielem cerkiew.pl
DAWID Z TESALONIK, mnich (Prepodobnyj Dawid Sołunskij), 26 czerwca/9 lipca, zm. ok. 540.
Żył w V i VI w. Już w młodości zapałał miłością do życia ascetycznego. Swoją monastyczną drogę rozpoczął w monasterze świętych męczenników Teodora i Merkurego. Następnie kilka kilometrów od Tesalonik zbudował szałas, w którym spędził ponad siedemdziesiąt lat. Nieustannie poszcząc i poświęcając się modlitwie przyjmował przychodzących do niego wiernych, udzielając im zbawiennych porad duchowych. Posiadał dar czynienia cudów i leczenia z chorób. Nie odczuwał bólu, według podania był niczym anioł w ludzkim ciele. Do rozpalenia kadzidła mógł brać węgiel gołymi rękoma. Zmarł za rządów cesarza Justyniana około 540 r.
Święty przedstawiany jest w sposób oryginalny i unikalny. Jest starcem w czarnym mniszym habicie. Ma długie włosy i długą siwą brodą. Błogosławiąc obiema rękoma, siedzi na szczycie wielkiego dębu. Na niektórych przedstawieniach koło drzewa znajduje się mały lasek, góra i niewielkie jezioro, zaś na gałęzi zawieszony jest dzban i siedzą trzy ptaki.
Imię Dawid pochodzi z hebrajskiego i oznacza "ukochany, ulubieniec".
opr. Jarosław Charkiewicz