Zostań przyjacielem cerkiew.pl
JUDA, BRAT PAŃSKI, apostoł (Apostoł Iuda, brat Hospodień), 19 czerwca/2 lipca i 30 czerwca/13 lipca (Sobór dwunastu apostołów).
Należał do grona dwunastu apostołów. Nie należy go mylić z jeszcze jednym uczniem Chrystusa - Judaszem Iskariotą, który zdradził Pana. Był synem św. Józefa Sprawiedliwego i bratem apostoła Jakuba, brata Pańskiego, dlatego też czasem nazywa się go "Judą Jakubowym". Poza tym w niektórych miejscach Ewangelii zwany jest Tadeuszem (co oznacza "odważny") lub Lebbeuszem. Nie do końca wiadomo skąd wzięły się te określające apostoła przydomki. W Ewangeliach tylko raz występuje osobno, kiedy przy Ostatniej Wieczerzy zapytał Chrystusa: "Panie, cóż się stanie, że nam się masz objawić, a nie światu?" (J 14, 22).
Nie jest wykluczone, że przystępując do grona apostołów, Juda kierował się własnym interesem, perspektywą zrobienia kariery przy Chrystusie. Później jednak, pod wpływem Nauczyciela, stał się gorliwym głosicielem Słowa Bożego. Czynił to prawdopodobnie w Judei, Galilei, Samarii, Arabii, Syrii, Mezopotamii, Persji i Armenii. W Libanie, Persji lub Mezopotamii około 80 r. poniósł też męczeńską śmierć, będąc przebity włócznią.
Juda pozostawił po sobie napisany około 67 r. list zaliczany do ksiąg Nowego Testamentu. Okazją do jego powstania było pojawienie się błędnych nauk. Apostoł uważał za swój obowiązek utwierdzić czytelników w prawdziwej wierze i zachęcić do rzetelnego życia w społeczności i religii Jezusowej.
Na ikonach apostoł ubrany jest w długie, czerwone, szaty. Ma długie ciemne włosy i niedługą, przyprószoną siwizną brodę. W dłoni (lub obu) trzyma zwinięty lub rozwinięty zwój.
W sztuce zachodniej przedstawiany jest z mandylionem z wizerunkiem Chrystusa. Innymi jego atrybutami są: włócznia, maczuga, miecz, pałki, topór (narzędzia męczeńskiej śmierci), a także barka rybacka. Uważany jest za orędownika w sprawach beznadziejnych.
Imię Juda pochodzi od hebrajskiego słowa jehudah - "chwała Jahwe".
opr. Jarosław Charkiewicz