Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wspomnienie świętego Piotra Patrycjusza
(1/14 lipca)
Św. Piotr urodził się za czasów regencji cesarzowej Ireny (797-802), matki Konstantyna VI, i pochodził ze szlacheckiej rodziny: jego ojciec o imieniu Konstantyn był patrycjuszem i dowodził cesarską armią. Od dzieciństwa Piotr gorliwie się uczył, jak pracowita pszczoła, gromadząc w duszy wszystko co najlepsze z tego, co znajdował w filozofii i literaturze.
Po zawarciu małżeństwa odziedziczył godność patrycjusza i otrzymał honorowy tytuł domesticus scholii[1], czyli dowodzącego pałacową gwardią cesarza. Później cesarz Nicefor I mianował go domestikiem Waregów[2], czyli dowódcą elitarnych wojsk i zabrał ze sobą na wyprawę przeciwko Bułgarom. Podczas krwawej bitwy z chanem Krumem, w której padł cesarz (811)[3], święty dostał się do niewoli wraz z pięćdziesięcioma innymi przedstawicielami arystokracji i został wtrącony do więzienia na tortury. Nocą objawił mu się Jan Teolog, wyzwolił z więzów i przeniósł w granice Bizancjum. Po tym cudzie Piotr postanowił wyrzec się przemijających dóbr ziemskiego królestwa, uznawszy je za marność (por. Flp 3,8).
Udał się na górę Olimp w Bitynii, gdzie przyjął święty wzór anielski. Żył w ascezie z uczniami św. Joannicjusza Wielkiego (4 listopada), w pokorze spędziwszy trzydzieści cztery lata na zdobywaniu świętych cnót. Po śmierci św. Joannicjusza (846) powrócił do Konstantynopola i osiadł przy cerkwi Ewandryjskiej, którą sam założył za Złotym Rogiem, aby kontynuować ascetyczne życie. Tam święty żył w maleńkiej celi, którą zbudował. Św. Piotr nosił włosiennicę, pod którą na gołym ciele miał splecioną ze słomy koszulę. Chodził boso w każdą pogodę, wyniszczał ciało postem, czuwaniami i wszelkimi ograniczeniami, co zbliżało go do bezcielesnych Aniołów.
Asceta odszedł do Boga 1 lipca 854 r. i został pogrzebany w tej słomianej koszuli, którą nosił za życia. Od razu po śmierci świętego jego relikwie zaczęły uzdrawiać tych, którzy z wiarą oddawali im pokłon.
[1] Scholae Palatinae, utworzone przez Dioklecjana jako gwardia pałacowa cesarza (patrz: żywot męczenników Sergiusza i Bachusa pod datą 7 października), w tym czasie przekształciły się raczej w reprezentację, wcielano do gwardii młodych arystokratów, którzy chcieli szybko zrobić karierę. Na czele takiej gwardii stał domesticus, który zajmował drugie miejsce w wojskowej hierarchii cesarstwa i pełnił funkcje głównodowodzącego.
[2] Niektórzy uważają, że były to ormiańskie pododdziały, rzeczywiście utworzone przez Nicefora, które ograniczyły elitarne wojska, w skład których początkowo wchodzili barbarzyńcy.
[3] Patrz: wspomnienie męczennika Manuela i tych, którzy z nim ucierpieli (22 stycznia), skazanych na śmierć przez Bułgarów za panowania cesarza Nicefora I (23 lipca).
Za: Synaksarion. Lipiec, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 12-13.