Zostań przyjacielem cerkiew.pl
SAWA ze Storożewa i Zwenigorodu, mnich i asceta (Prepodobnyj Sawwa, igumien Storożewskij, Zwienigorodskij), 19 stycznia/1 lutego (rocznica otwarcia relikwii w 1652 r.), 6/19 lipca (Sobór świętych radoneżskich) i 3/16 grudnia (rocznica śmierci), zm. 1406
Był jednym z pierwszych uczniów św. Sergiusza z Radoneża. Nie wiemy kiedy i gdzie się urodził oraz kiedy przybył do wspólnoty świętego. Wiadomo jednak, że był jego gorliwym uczniem i naśladowcą. W uznaniu mądrości i czystości życia po pewnym czasie wybrano go ojcem duchowym braci monasteru.
W 1391 r. zmarł św. Sergiusz, wyznaczając na swego następcę św. Nikona z Radoneża. Ten jednak z zamiłowania do samotności, pozostawił kierowanie wspólnotą i zamknął się samotnie w swej celi. Wówczas bracia uprosili św. Sawę, aby objął zwierzchnictwo nad monasterem. Sprawującego tę funkcję mnicha książę Jerzy Dymitrewicz wybrał swym ojcem duchowym. Poprosił też, aby w okolicy Zwienigorodu, na górze o nazwie Storoż święty wzniósł monaster. Tak też się stało. W 1398 lub 1399 r. przeniósł się tam na stałe. Zmarł w 1406 r. w wieku około osiemdziesięciu lat.
Jeszcze za życia Bóg obdarzył Sawę zdolnością przepowiadania przyszłości. W 1549 r. Cerkiew ustanowiła 3 grudnia dniem jego szczególnej czci.
W 1651 r. Monaster Storożewski odwiedził car Aleksy Michajłowicz. Polując w okolicy został nieoczekiwanie zaatakowany przez niedźwiedzia. Od niechybnej śmierci uratowało go pojawienie się pewnego starca, który odgonił dzikie zwierzę. Car rozpoznał w nim Sawę i postanowił odnaleźć jego relikwie, co miało miejsce w 1652 r.
Na ikonach święty ma tradycyjny wygląd. Jest starym człowiekiem z siwą, niedługą brodą i niewielką łysiną czołową, odzianym w mniszy habit. Prawą dłonią błogosławi, w lewej zazwyczaj trzyma zwinięty zwój.
Imię Sawa (Saba, Sabbas) pochodzi z języka aramejskiego od słowa saba - "starzec, dziadek".
opr. Jarosław Charkiewicz