Zostań przyjacielem cerkiew.pl
PACHOMIUSZ WIELKI EGIPSKI, mnich (Prepodobnyj Pachomij Wielikij, Jegipietskij), 15/28 maja.
Urodził się około 290 r. koło Esneh w Górnym Egipcie. Początkowo był poganinem. Majętni rodzice zadbali o jego wykształcenie. Gdy miał dwadzieścia lat, wzięto go do wojska i musiał służyć w legionach rzymskich w pobliżu Teb. Tam po raz pierwszy spotkał się z chrześcijanami i zaczął poznawać naukę Chrystusa. Zwolniony z wojska postanowił oddać się na służbę Bożą. Dołączył do jednego z eremów, położonego nad brzegiem Nilu na Pustyni Tebaidzkiej i przyjął chrzest. Następnie zamieszkał u boku znanego z ascetycznego życia starca Palemona, oddając się pod jego duchowe kierownictwo. Doskonaląc się w rozmaitych cnotach mieszkał tam przez około dziesięć lat.
Po tym okresie, z pewnością już po 320 r., Pachomiusz udał się do miejscowości Tabennisi i zaczął prowadzić pustelnicze życie. Wieść o cnotliwym i bogobojnym mnichu szybko obiegła okolicę. Z wolna zaczęli dołączać się do niego nowi uczniowie. Niegdyś bezludne miejsce z czasem przekształciło się w dużych rozmiarów monaster. W miarę powiększania się grupy mnichów, Pachomiusz stopniowo organizował ją na zasadach wspólnego życia. We wszystkim wymagane było podporządkowanie się przełożonemu i bezwzględne przestrzeganie zasad życia zakonnego.
Z powodu dużej liczby braci pragnących zamieszkać u boku świętego, powołał on do życia jeszcze osiem monasterów męskich i jeden, pierwszy w historii chrześcijaństwa, żeński. Łącznie zamieszkiwało tam kilka tysięcy mnichów. Pachomiusz, jako pierwszy z "ojców pustyni", wprowadził w swych monasterach obowiązek spowiedzi. Dopiero z tej praktyki monastycznej narodziła się spowiedź w dzisiejszym pojmowaniu tego słowa.
Św. Pachomiusz zmarł w 346 r. podczas zarazy morowej. Jako pierwszy spośród wszystkich ascetów pozostawił regułę pisaną. Uważany jest za ojca monastycyzmu w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, twórcę monasterów cenobitycznych. Jego kult posiada charakter powszechny.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako stary mężczyzna z siwą brodą i niewielką łysiną czołową, ubrany w mnisi habit. Na niektórych wyobrażeniach poły jego mantii są zawiązane w węzły. Prawą dłoń ma złożoną w błogosławieństwie, w lewej trzyma zwinięty zwój.
opr. Jarosław Charkiewicz