Zostań przyjacielem cerkiew.pl
PAFNUCY BOROWSKI, mnich (Prepodobnyj Pafnutij Borowskij), 1/14 maja.
Urodził się w 1390 r. we wsi Kudinow koło Borowska w Guberni Kałuskiej. Pochodził z tatarskiej rodziny, która przyjęła chrześcijaństwo. Na chrzcie nazwano go Parteniuszem. Mając dwadzieścia lat wstąpił do Monasteru Borowskiego i został synem duchowym starca Nikity, ucznia patrz św. Sergiusza z Radoneża. Składając śluby zakonne otrzymał imię Pafnucy.
Prowadząc życie mnicha cechował się szczególną religijnością i gorliwością w pracy. W 1431 r. za bogobojność przełożony wspólnoty wybrał go swym następcą. Po trzynastu latach sprawowania tej funkcji Pafnucy ciężko zachorował. W oczekiwaniu śmierci złożył śluby zakonne wielkiej schimy, lecz wkrótce wyzdrowiał i wraz z jednym z braci odszedł na pustkowie. Tam w całkowitej izolacji prowadził surowe życie.
Wieści o bogobojnym starcu zaczęły rozchodzić się po okolicy. Po porady duchowe zaczęło przybywać do niego wielu mnichów oraz osoby świeckie. Sformowała się nowa wspólnota zakonna nazwana Monasterem Pafnucy-Borowskim. Sprawując nad nią opiekę duchową święty szczególną uwagę przywiązywał do miłosierdzia wobec bliźnich. Podczas panującego w okolicy głodu, zdecydował m.in. o codziennym karmieniu z monasterskich zapasów ponad tysiąca osób. Dokładnie znając cerkiewne kanony, niejednokrotnie udzielał ostrzeżeń miejscowym dostojnikom. Z tego powodu nie był przez nich lubiany.
Św. Pafnucy zmarł w 1478 r. Jego ciało spoczęło w założonym przez niego monasterze. Cześć równą świętym oficjalnie zaczęto mu oddawać w połowie XVI w., jednak jego kult pozostał lokalnym.
Wyobrażenia Pafnucego nie wyróżniają się niczym spośród innych ikonograficznych przedstawień świętych mnichów. Jest starym mężczyzną z niedługą, siwą brodą, ubranym w mnisze szaty. Ręce ma w modlitwie złożone na piersi. Niekiedy ikony przedstawiają go jak błogosławi lub trzyma w dłoni zwój.
oprac. Jarosław Charkiewicz