Wiemy bowiem, że całe stworzenie ciężko wespół wzdycha i cierpi wspólnie bóle aż do teraz.
Бра́тїе, вѣ́мы, ꙗ҆́кѡ всѧ̀ тва́рь съ на́ми совоздыха́етъ, и҆ сболѣ́знꙋетъ да́же до ны́нѣ:
A nie ono tylko, lecz i my sami mając zadatek Ducha, ciężko w sobie wzdychamy, oczekując usynowienia, odkupienia naszego ciała.
не то́чїю же, но и҆ са́ми нача́токъ дх҃а и҆мꙋ́ще, и҆ мы̀ са́ми въ себѣ̀ воздыха́емъ, всн҃овле́нїѧ ча́юще, и҆збавле́нїѧ тѣ́лꙋ на́шемꙋ.
W nadziei bowiem zostaliśmy zbawieni; a nadzieja, którą widzimy, nie jest nadzieją, bo jeśli ktoś widzi, to po co nadzieja?
Оу҆пова́нїемъ бо спасо́хомсѧ. Оу҆пова́нїе же ви́димое, нѣ́сть ᲂу҆пова́нїе: є҆́же бо ви́дитъ кто̀, что̀ и҆ ᲂу҆пова́етъ;
Jeśli zaś mamy nadzieję na to, czego nie widzimy, to tego z wytrwałością oczekujemy.
А҆́ще ли, є҆гѡ́же не ви́димъ, надѣ́емсѧ, терпѣ́нїемъ жде́мъ.
Tak samo i Duch dopomaga nam w słabości naszej, tego bowiem, o co mamy się modlić, jak należy, nie wiemy; ale sam Duch wstawia się za nami westchnieniami niewysłowionymi.
Си́це же и҆ дх҃ъ спосо́бствꙋетъ на́мъ въ не́мощехъ на́шихъ: ѡ҆ чесо́мъ бо помо́лимсѧ, ꙗ҆́коже подоба́етъ, не вѣ́мы, но са́мъ дх҃ъ хода́тайствꙋетъ ѡ҆ на́съ воздыха̑нїи неизглаго́ланными.
A Ten, kto bada serca, wie, czym jest zamysł Ducha: że według Boga wstawia się za świętymi.
И҆спыта́ѧй же сердца̀ вѣ́сть, что̀ є҆́сть мꙋдрова́нїе дх҃а, ꙗ҆́кѡ по бг҃ꙋ приповѣ́дꙋетъ {хода́тайствꙋетъ} ѡ҆ ст҃ы́хъ.
Rzecze Pan swoim uczniom: Gdy prześladują was w tym mieście, uciekajcie do innego. Amen, bowiem mówię wam, nie skończycie obchodzić miast Izraela, aż przyjdzie Syn Człowieczy.
Речѐ гдⷭ҇ь свои́мъ ᲂу҆ченикѡ́мъ: є҆гда̀ го́нѧтъ вы̀ во гра́дѣ се́мъ, бѣ́гайте въ дрꙋгі́й. а҆ми́нь бо глаго́лю ва́мъ: не и҆́мате сконча́ти гра́ды і҆и҃левы, до́ндеже прїи́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй.
Nie ma ucznia ponad nauczyciela ani sługi ponad pana jego.
Нѣ́сть ᲂу҆чени́къ над̾ ᲂу҆чи́телѧ (своего̀), нижѐ ра́бъ над̾ господи́на своего̀:
Wystarczy uczniowi, aby stał się jak nauczyciel jego, i słudze jak jego pan. Jeśli pana domu przezwali belzebubem, to tym bardziej domowników jego.
довлѣ́етъ ᲂу҆ченикꙋ̀, да бꙋ́детъ ꙗ҆́кѡ ᲂу҆чи́тель є҆гѡ̀, и҆ ра́бъ ꙗ҆́кѡ госпо́дь є҆гѡ̀. А҆́ще господи́на до́мꙋ веельзевꙋ́ла нареко́ша, кольмѝ па́че дома̑шнїѧ є҆гѡ̀;
Nie bójcie się więc ich. Nie ma bowiem niczego ukrytego, co nie zostałoby odkryte, i tajnego, co nie zostałoby poznane.
Не ᲂу҆бо́йтесѧ ᲂу҆̀бо и҆́хъ: ничто́же бо є҆́сть покрове́но, є҆́же не ѿкры́етсѧ, и҆ та́йно, є҆́же не ᲂу҆вѣ́дѣно бꙋ́детъ.
Co mówię wam w ciemności, opowiedzcie w świetle. Co słyszycie na ucho, ogłoście na dachach.
Є҆́же гл҃ю ва́мъ во тьмѣ̀, рцы́те во свѣ́тѣ: и҆ є҆́же во ᲂу҆́шы слы́шите, проповѣ́дите на кро́вѣхъ.
I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, duszy zaś zabić nie mogą. Bójcie się raczej mogącego zatracić w gehennie duszę i ciało.
И҆ не ᲂу҆бо́йтесѧ ѿ ᲂу҆бива́ющихъ тѣ́ло, дꙋши́ же не могꙋ́щихъ ᲂу҆би́ти: ᲂу҆бо́йтесѧ же па́че могꙋ́щагѡ и҆ дꙋ́шꙋ и҆ тѣ́ло погꙋби́ти въ гее́ннѣ.
Czyż dwóch ptaków nie sprzedaje się za jeden grosz? I ani jeden z nich nie spadnie bez [woli] Ojca waszego.
Не двѣ́ ли пти̑цѣ цѣни́тѣсѧ є҆ди́номꙋ а҆сса́рїю; и҆ ни є҆ди́на ѿ ни́хъ паде́тъ на землѝ без̾ ѻ҆ц҃а̀ ва́шегѡ:
Co zaś do was, to i wszystkie włosy na głowie są policzone.
ва́мъ же и҆ вла́си главні́и всѝ и҆зочте́ни сꙋ́ть:
Nie bójcie się więc: wy jesteście cenniejsi niż mnóstwo ptaków.
не ᲂу҆бо́йтесѧ ᲂу҆̀бо: мно́зѣхъ пти́цъ лꙋ́чши є҆стѐ вы̀.