Bp Włodzimierz (Tichonicki)22 marca 1873 r. urodził się Wiaczesław Tichonicki. Był synem duchownego w Orle w bakickiej guberni Cesarstwa Rosyjskiego. Mając 3 lata Wiaczesław stracił matkę, a wychowaniem przyszłego władyki zajęła się babcia i ojciec.
W 1894 r., po ukończeniu seminarium duchownego w Baku, Wiaczesław wstąpił do Kazańskiej Akademii Duchownej. Uczelnia kazańska kształciła przyszłych duchownych w celu chrystianizacji Syberii oraz Azji Środkowej. W trakcie studiów Wiaczesław opanował j. kirgiski oraz przyjął stan mniszy z imieniem Włodzimierz. Po wyświęceniu na kapłana został skierowany do Kirgizji, gdzie sprawował Liturgię w chutorach i pod gołym niebem.
Cerkiew, za pracę misyjną, wynagrodziła go archimandrią oraz wyborem na biskupa. Chirotonia nowego władyki odbyła się w Niedzielę Triumfu Prawosławia w 1907 r. Bp Włodzimierz został wikariuszem diecezji grodzieńskiej – biskupem białostockim. Funkcję tę piastował do wybuchu I wojny światowej. W 1915 r. udał się do Grodna.
Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę bp Włodzimierz powrócił do kraju. Został zarządcą diecezji grodzieńskiej. Na Soborze Biskupów w czerwcu 1922 r. władyka białostocki opowiedział się przeciwko próbom uzyskania autokefalii przez Cerkiew w Polsce za co władze polskie doprowadziły do pozbawienia godności bp białostockiego, a następnie do osadzenia w monasterze w Dermaniu na Wołyniu. Bp Włodzimierz zaczął wokół siebie skupiać przeciwników autokefalii. Polski rząd zmusił biskupa do wyjazdu do Czechosłowacji w styczniu 1925 r.
W dość krótkim czasie bp Włodzimierz skorzystał z zaproszenia metropolity paryskiego Eulogiusza i udał się do Francji. Tam został bp nicejskim w strukturach Rosyjskiej Cerkwi Europy Zachodniej pozostającej w jurysdykcji Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Po śmierci bp Eulogiusza władykę Włodzimierza wybrano na miejsce metropolity Eulogiusza. Metropolita Włodzimierz zmarł 18 grudnia 1959 r. w Paryżu. Tam też został pochowany.
Na podst.:
(ic), Pierszy biełastocki archijerej, w: „Przegląd prawosławny”, 1 / 1994, s. 17 – 18.
M. Papierzyńska-Turek, Między tradycją a rzeczywistością. Państwo wobec prawosławia 1918 – 1939, Warszawa 1989, s.111-118.
Stefan Dmitruk
