Antoni Dymski (1224)

Zdjęcie przedstwiającego postać św. Antoni Dymski (1224)

ANTONI DYMSKI, mnich (Prepodobnyj Antoni Dymskij), 17/30 stycznia (rocznica otwarcia relikwii w 1330 r.) i 24 czerwca/7 lipca (rocznica śmierci), zm. 1224.

Urodził się w końcu XII w. w Nowogrodzie. Jeszcze w młodości poczuł zamiłowanie do życia mniszego, dlatego też ubłagał św. Barłaama Chutynskiego, aby przyjął go do grona swych uczniów. Mieszkając w Monasterze Chutynskim, szybko dał się poznać jako pokorny i wstrzemięźliwy mnich. Bracia darzyli go dużym szacunkiem i miłością.

Pewnego razu wysłali Antoniego w sprawach monasteru do patriarchy konstantynopolitańskiego. Podróż mnicha, który odwiedził również Ziemię Świętą, trwała pięć lat. Gdy powrócił, św. Barłaam leżał już na łożu śmierci. Po jego śmierci bracia wybrali Antoniego na nowego przełożonego. Funkcja ta była jednak dla niego ciężarem. Poszukując samotności zrezygnował z kierowania wspólnotą i odszedł na brzeg Jeziora Dymskiego, gdzie zamieszkał w jaskini.

Jednak uczniowie Antoniego odnaleźli swego starca i zaczęli osiedlać się w pobliżu. Tak na wysokim wzniesieniu nad jeziorem powstał monaster. Wkrótce potem starzec założył Pustelnię Wydromską. 24 czerwca 1224 r. w Monasterze Dymskim Antoni znalazł miejsce swego wiecznego spoczynku. W 1330 r. otwarto jego trumnę i stwierdzono, że ciało nie uległo rozkładowi.

Kiedy w 1409 r. Tatarzy zniszczyli monaster, mnisi zakopali w ziemi grobowiec z relikwiami świętego, a należący do niego żelazny hełm zatopili w jeziorze. Później został on wyłowiony i umieszczony przy nowym grobowcu, wykonanym staraniem cudownie uzdrowionego kupca Kalitina. Kult świętego ma charakter lokalny.

Na ikonach święty przedstawiany jest z długą, spiczasto zakończoną brodą, w szatach mnicha wielkiej schimy. Ręce w geście modlitewnym ma zwrócone w kierunku błogosławiącego Chrystusa.

Imię Antoni pochodzi z greki i oznacza "nabyty, nabywać zamiast". Niekiedy wywodzi się je też od greckiego wyrazu anthos - "bezcenny" lub "kwiat".

opr. Jarosław Charkiewicz