Zostań przyjacielem cerkiew.pl
FELICYTA z Rzymu, męczennica (Muczenica Filicata Rimskaja), 25 stycznia/7 lutego, zm. ok. 164
Święta miała siedmiu synów: Januarego, Feliksa, Filipa, Sylwana, Aleksandra, Witalisa i Marcjalisa. Pochodziła z bogatej rzymskiej rodziny. Kapłani oskarżyli Felicytę o znieważenie bogów przez rozpowszechnianie wiary chrześcijańskiej. Święta rozdała całe swoje mienie i wraz z synami otwarcie wyznała wiarę w Chrystusa.
Wszystkich wydano na męki. Felicyta widząc cierpienia swych synów błagała Boga, by wytrzymali ból i wraz z nią weszli do Królestwa Niebieskiego. Cała siódemka przyjęła wieniec męczeństwa na oczach matki. Po nich, również Felicyta oddała swego ducha. Ta święta rodzina ucierpiała w Rzymie około 164 roku.
Martyrologium Hieronima i Martyrologium Rzymskie podają, iż święci ucierpieli za Decjusza w Afryce. Martyrologium Rzymskie przypisuje ich pamięć dniu 9 stycznia. Według przekazu kościelnego pisarza z V w. Wiktora, biskupa Witu, ich relikwie spoczęły w Bazylice Większej (Maiorum), w miejscu gdzie spoczywają relikwie św. Perpetui, z którą mieli ucierpieć w Kartaginie. Prawdopodobnie święta jest mylona ze św. Felicytą z Kartaginy.
Męczennicy Felicycie święty papież Grzegorz Dialog poświęcił mowę pochwalną w trzeciej rozmowie, mającej miejsce w świątyni ku jej czci.
W zachodniej ikonografii święta przedstawiana jest z mieczem w dłoni, na którym ułożone są głowy jej siedmiu synów. Jest patronką matek i dzieci.
Felicyta to imię pochodzenia łacińskiego, powstałe od wyrazu pospolitego felicitas - "urodzaj, szczęśliwość, błogosławieństwo".
oprac. Jarosław Charkiewicz