Izydor Rostowski, soloita (1474)

IZYDOR, błogosławiony, cudotwórca rostowski (Błażennyj Isidor Christa radi jurodiwyj, Rostowski czudotworec), 14/27 maja i 23 maja/5 czerwca (Sobór świętych rostowsko-jarosławskich).

Urodził się na początku XV w. w Prusach, w bogatej rodzinie. Będąc młodzieńcem zdecydował się na zawsze opuścić dom rodzinny, by zostać wiecznym pielgrzymem.

Jako tułacz Izydor podróżował po różnych krajach. Wszędzie z pokorą znosił pogardę i naśmiewanie się ludzi. W taki sposób pewnego dnia dotarł do Rosji. Wychowany w duchu rzymskiego katolicyzmu wyrzekł się tej wiary, w bliżej nieznanych okolicznościach przyjął prawosławie i osiadł w Rostowie. Miasto to wybrał z powodu niezwykle urokliwego położenia. Całe dnie spędzał na jego ulicach, dobrowolnie biorąc na siebie krzyż szaleńca Bożego. Nocą zaś modlił się w zbudowanym z chrustu szałasie.

Swym pobożnym życiem Izydor dostąpił daru przepowiadania przyszłości i czynienia cudów. Współcześni nazywali go "twardosłowym" dlatego, że jego słowa zawsze się spełniały. Potwierdzeniem tego jest zachowany do naszych czasów cały spis przepowiedzianych przez niego wydarzeń.

Błogosławiony Izydor zmarł w 1474 r. O jego śmierci ludzie dowiedzieli się, gdy przechodząc obok szałasu poczuli nieopisanie przyjemny zapach. Na miejscu, gdzie go pochowano wzniesiono cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego. Przy mogile świętego często miały miejsce cuda.

Wierni zwracają się do św. Izyroda z modlitwami o urodzaj ogórków.

W ikonografii święty przedstawiany jest jako bosy mężczyzna w średnim wieku, z długimi jasnokasztanowymi włosami i krótką brodą. Ubrany jest tylko w sięgającą kolan rubachę. Ręce ma modlitewnie złożone na piersiach. Niekiedy trzyma w nich krzyż.

oprac. Jarosław Charkiewicz