Zostań przyjacielem cerkiew.pl
MAKARY ŻEŁTOWODZKI, mnich (Prepodobnyj Makarij Żełtowodskij, Unżenskij), 25 lipca/7 sierpnia.
Urodził się w 1349 r. w Niżnym Nowogrodzie. Mając dwanaście lat udał się do położonego w rodzinnym mieście Monasteru Pieczerskiego. Tam przekonał do swych bogobojnych zamiarów archimandrytę Dionizego i zaczął prowadzić wyjątkowo surowe życie. Dopiero trzy lata później rodzicom udało się dowiedzieć, gdzie znajduje się ich syn. Ojciec udał się do wspólnoty i przez ścianę zaczął prosić go o spotkanie. Jednak Makary pozostał nieugięty mówiąc, iż spotkają się na tamtym świecie. Tylko na pożegnanie wyciągnął ojcu rękę przez okno.
Po pewnym czasie pokorny mnich odszedł nad brzeg Wołgi w zamieszkał w pieczarze. Jednak bracia, przyciągani jego autorytetem, zaczęli osiedlać się w pobliżu. Tak powstała wspólnota dedykowana Świętej Trójcy, którą nazwano Żełtowodzką. W jej budowie pomocy udzielił sam wielki książę Wasyl. Monaster szybko stał się centrum chrześcijaństwa dla Mordwinów i Czuwaszy.
W okresie najazdu Tatarów kazańskich klasztor zniszczono, a Makarego wzięto do niewoli. Jednak chan zwolnił go, widząc w nim świętego starca. Wówczas nad rzeką Unża w Guberni Kostromskiej założył pustelnię, w której zmarł w 1444 r. Tam też został pochowany. Grób świętego otwarto w 1619 lub 1620 r. Wówczas relikwie stały się źródłem licznych cudownych uzdrowień. Modlitwy do niego mają też chronić przed najazdem nieprzyjaciół. Kult świętego ma charakter lokalny.
Na ikonach święty przedstawiany jest w mniszym habicie, niekiedy z nakryciem głowy. Ma szeroką, bujną, siwą brodę, prawą rękę złożoną w błogosławieństwie, lewą ściska zwój.
oprac. Jarosław Charkiewicz