Zostań przyjacielem cerkiew.pl
MAKSYM MOSKIEWSKI, błogosławiony, cudotwórca (Błażennyj Maksim Christa radi jurodiwyj, Moskowskij czudotworec), 13/27 sierpnia (rocznica otwarcia relikwii w 1547 r.) i 11/24 listopada (rocznica śmierci).
Żył na przełomie XIV i XV w. Na temat jego dzieciństwa i młodości zachowało się bardzo mało danych.
Maksym wybrał dla siebie jeden z najtrudniejszych sposobów poświęcenia życia Bogu i Cerkwi. Dobrowolnie przyjął na siebie brzemię szaleńca Bożego. Obnażony do pasa chodził po ulicach i placach stolicy Rosji, wytykając ludzkie grzechy i ucząc wszystkich cierpliwości w znoszeniu życiowych przeciwności losu. Mieszkańcy Moskwy lubili i szanowali Maksyma, jego pokorę i mądrość, wyrażającą się w używanych przez niego przysłowiach. W trudnych dla prawosławia czasach najazdów tatarskich, susz i głodu, błogosławiony służył przykładem swojej osoby. Wielokrotnie powtarzał "Chociaż zima jest sroga, to raj jest słodki".
Maksym zmarł 11 listopada 1434 r. i został pochowany w Moskwie obok cerkwi świętych Borysa i Gleba. Przy mogile zmarłego bardzo szybko zaczęły mieć miejsce cudowne uzdrowienia osób zwracających się do niego z modlitwą. 13 sierpnia 1547 r. otwarto grób błogosławionego. Okazało się, że ciało nie poddało się upływowi czasu. W tym samym roku na soborze cerkiewnym zaliczono go do grona świętych.
W 1676 r. spłonęła cerkiew świętych Borysa i Gleba. Na jej miejscu caryca Natalia wzniosła świątynię dedykowaną świętemu Maksymowi. W niej, w srebrnym relikwiarzu, złożono relikwie świętego.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako chudy, starszy mężczyzna z krótką siwą brodą i dużą łysiną czołową. Na sobie ma jedynie podartą rubachę narzuconą na ramiona lub przepasaną wokół bioder. Zależnie od typu ikony ręce ma złożone na piersi lub w modlitwie skierowane ku "Chrystusowi w obłoku".
Imię Maksym pochodzi od łacińskiego przymiotnika maximus - "największy".
opr. Jarosław Charkiewicz