Mitrofan, biskup Woroneża (1703)

MITROFAN, biskup woroneski (Swiatitiej Mitrofan, jepiskop Woroneżskij), 7/20 sierpnia (rocznica otwarcia relikwii w 1832 r.) i 23 listopada/6 grudnia (rocznica śmierci).

Urodził się w 1623 r. niedaleko Włodzimierza w pobożnej rodzinie. Na chrzcie dano mu na imię Michał. Młodzieniec otrzymał dobre wychowanie, ożenił się i prowadził zwykłe rodzinne życie. Gdy miał czterdzieści lat zmarła jego żona. Wówczas w Monasterze Zaśnięcia Matki Bożej koło Suzdala złożył śluby zakonne. Po trzech latach przyjął święcenia kapłańskie i został przełożonym jednego z okolicznych monasterów.

Wkrótce ihumen stał się znany nie tylko władzom świeckim, ale i samemu patriarsze. W 1682 r. wybrano go pierwszym biskupem woroneskim. Sprawując tę funkcję dał się poznać jako oddany pasterz, troszczący się zarówno o czystość wiary (wytrwale walczył z rozłamem w Cerkwi spowodowanym reformami patriarchy Nikona) jak i dobro wiernych. Na katedrze wielokrotnie odwiedzał go sam car Piotr I Wielki, który też wziął udział w jego pogrzebie, gdy święty zmarł w 1703 r. Na krótko przed śmiercią Mitrofan złożył śluby zakonne wielkiej schimy i otrzymał imię Makary. Pochowano go w woroneskim soborze.

W 1718 r. przy przebudowie świątyni okazało się, że ciało świętego nie uległo rozkładowi, stając się źródłem cudownych uzdrowień. 6 sierpnia 1832 r. uroczyście odsłonięto jego relikwie. Początkowo spoczęły one w soborze Archangielskim, a po roku przeniesiono je do soboru Zwiastowania Matki Bożej. W 1920 r. w okresie władzy radzieckiej relikwie uległy profanacji.

Mitrofan uważany jest za jednego z największych świętych Woroneża. Jest adresatem modlitw rodziców za dorastające dzieci, szczególnie o znalezienie przez nich dobrej pracy.

W ikonografii święty przedstawiany jest w dwóch różnych typach, tradycyjnie przyjętych dla wyobrażeń świętych biskupów. Jest starym mężczyzną z krótką, siwą brodą ubranym w liturgiczne szaty biskupie z mitrą na głowie, bądź we fioletową biskupią mantiję i czarny kłobuk na głowie. W obu wyobrażeniach prawą dłoń ma złożoną w błogosławieństwie. W pierwszym w lewej trzyma Ewangelię, w drugim biskupi żezł.

oprac. Jarosław Charkiewicz