Zostań przyjacielem cerkiew.pl
PERPETUA z Kartaginy, męczennica (Muczenica Pierpietuja Karfagienskaja), 1/14 lutego, zm. ok. 203
Urodziła się w roku 181 w Teburbie (dzisiejsza Tunezja). Mieszkała w Kartaginie i pochodziła z patrycjuszowskiego rodu. W tajemnicy przed ojcem poganinem, przyjęła wiarę chrześcijańską i zaczęła do niej przekonywać swych bliskich - brata Saturusa i niewolników - Felicytę, Rewokatusa, Sekundulusa i Saturninusa.
Będąc w „areszcie domowym” przyjęli chrzest. Później aresztowano ich na podstawie edyktu Septymiusza Sewera i wtrącono do więzienia. Do Perpetui przybył ojciec, aby namówić ją, by wyrzekła się Chrystusa. Odwoływał się przy tym do jej macierzyńskich uczuć, bowiem męczennica miałą niemowlę. Na nic to się jednak nie zdało. W tym samym czasie, będąca w ciąży Felicyta, po ciężkim porodzie, przy wtórze grubiańskich uwag więziennego strażnika, powiła dziewczynkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan.
Po krótkim procesie wszystkich więźniów skazano na rozszarpanie przez zwierzęta. Chwili triumfalnego wejścia na arenę nie dożył jedynie Sekundulus, który zmarł w więzieniu. Wyczerpani walką z bestiami męczennicy wymienili między sobą pocałunek pokoju, „tak aby ich męczeństwo mogło być doskonałe”, po czym zostali uśmierceni ciosem miecza w gardło. Wydarzenia te miały miejsca w Kartaginie w 202 lub 203 r.
W ikonografii święta przedstawiana jest zazwyczaj wraz ze św. Felicytą. Pomimo różnicy ich stanów obie kobiety mają podobny wygląd. Mają na sobie czerwone płaszcze, a w dłoniach męczeńskie krzyże. Sztuka zachodnia rozróżnia je wyraźnie. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem i welonem, Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.
Perpetua to imię pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa perpetuus oznaczającego "nieprzerwany, ciągły".
oprac. Jarosław Charkiewicz