Zostań przyjacielem cerkiew.pl
PULCHERIA, cesarzowa (Błagowiernaja carica Greczeskaja Pulchierija), 10/23 września. Urodziła się w 399 r. w Konstantynopolu. Była córką cesarza Arkadiusza. Przeżyła burzliwą młodość. Po śmierci siostry, ojca i matki oddano ją na wychowanie pewnemu eunuchowi imieniem Antioch, który zadbał o jej wszechstronne wykształcenie. W 414 r. została regentką swojego młodszego brata, cesarza bizantyjskiego Teodozego II. Swój urząd pełniła z energią i talentem. Już wtedy złożyła przez Bogiem śluby czystości. Z jej inicjatywy wyszły dekrety przeciwko montanistom i eunomianom (415 r.) oraz nestorianom (429 r.).
Po wstąpieniu na tron cesarza Teodozego II, Pulcheria w dalszym ciągu wywierała znaczny, korzystny wpływ na rządy w kraju. Po jego śmierci w 450 r. objęła tron. Rządy sprawowała razem z młodym, zdolnym wodzem Marcjanem, którego w końcu poślubiła, nie łamiąc przy tym złożonej w młodości przysięgi.
Św. Pulcheria gorliwie broniła czystości wiary, aktywnie przeciwstawiając się nestorianizmowi i monofizytyzmowi. Będąc niewiastą głęboko pobożną, okazywała wielkie dobrodziejstwa Cerkwi i ubogich. W geście pokuty za niewłaściwe potraktowanie patrz św. Jana Złotoustego przez jej rodziców, sprowadziła jego relikwie z Comana i umieściła w relikwiarzu świątyni Apostołów w Konstantynopolu. Ostatnim wielkim jej dziełem było zwołanie IV Soboru Powszechnego w Chalcedonie w 451 r., na którym definitywnie i ostatecznie potępiono nauki Nestoriusza.
Cesarzowa Pulcheria zmarła w 453 r. w Konstantynopolu.
W ikonografii święta przedstawiana jest w zdobionym cesarskim stroju z koroną na głowie. W dłoni trzyma zazwyczaj model świątyni.
oprac. Jarosław Charkiewicz