Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wspomnienie świętego wyznawcy WŁODZIMIERZA Chirasko, prezbitera, przypada 11 stycznia (24 stycznia).
Urodził się 11 stycznia 1864 r. w rodzinie duchownego, w Podolsku na Ukrainie. Po ukończeniu Seminarium Duchownego przyjął święcenia kapłańskie i został proboszczem cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego we wsi Omelno. Dał się poznać jako gorliwy kapłan i głosiciel Słowa Boże. W roku 1911 został przeniesiony do Mińska jako proboszcz cerkwi ikony Matki Bożej „Pocieszenie Wszystkich Cierpiących” przy szkole dla niewidomych.
Po rewolucji bolszewickiej o. Włodzimierza dotknęły represje. W roku 1919 był dwukrotnie aresztowany, jednak zwolniono go. W roku 1925 zesłano metropolitę Melchizedeka, którego o. Włodzimierz dobrze znał i próbował mu pomóc, interweniując w różnych instancjach. W odpowiedzi został ponownie aresztowany przez władze bolszewickie i zesłany do Orła, gdzie spędził trzy lata.
Wkrótce po powrocie do Mińska w roku 1929 znów aresztowano o. Włodzimierza pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. Równocześnie w prasie ukazał się oskarżający go artykuł. Odpowiadając na zarzuty, o Włodzimierz pisał: „W moich ostatnich wystąpieniach nie było żadnych haseł antyradzieckich. W pierwszym z nich zawarta była myśl o tym, że triumf prawosławia polega na dobrym chrześcijańskim życiu. (…) W drugim mówiłem o tym, że wszelkiego rodzaju cierpienia i wyrzeczenia trzeba znosić bez sprzeciwu za przykładem Chrystusa…”
Ojciec Włodzimierz został zesłany na trzy lata do łagru, gdzie niemal całkowicie oślepł. Ciężko chory, został zwolniony w roku 1932 i wkrótce zmarł.
O. Włodzimierz Chirasko został kanonizowany w roku 1999 przez święty Synod Białoruskiej Cerkwi Prawosławnej, a w roku 2000 przez Sobór Biskupów RCP.
Za: Synaksarion. Styczeń, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 182-183.