Zosima (VI)

Wspomnienie świętego ZOSIMY przypada 24 stycznia/6 lutego.

Św. Zosima pochodził z miasta Sydon w pobliżu Tyru w Fenicji. W pierwszych latach VI wieku został mnichem w jednym z tamtejszych klasztorów. Potem przebywał w klasztorze św. Gerasyma nad Jordanem, a potem założył monaster w pobliżu Cezarei Palestyńskiej. Osiągnął taką doskonałość duchową, że otrzymał od Boga dar jasnowidzenia. Przepowiedział trzęsienie ziemi 29 listopada 528 roku, które zrujnowało Antiochię, znajdując się o ponad czterysta kilometrów od tego miasta.

Św. Zosima pozostawił niewielki zbiór pełnych mądrości pouczeń duchowych, w których wzywał do pogardzania światem i panowania nad wybuchami gniewu, aby zachować pokój w duszy. Mówi: „Słowo Boże, wcielając się, darowało wierzącym w Niego tak wielką łaskę, że dla wszystkich możliwe stało się za naszą własną zgodą i współdziałaniem absolutne pogardzanie całym światem”.

Biorąc do ręki jakikolwiek przedmiot, słomkę czy jakiś odłamek, asceta mówił: „Któż miałby bić się, kłócić z innymi, czynić zło lub irytować się z powodu tego przedmiotu, poza zupełnie szalonym człowiekiem? Człowiek Boży, idący drogą doskonalenia duchowego, powinien tak się odnosić do całego świata, jak do tej słomki, nawet gdyby władał całym tym światem. Zaprawdę sądzę, że nie posiadanie szkodzi duszy, lecz przywiązanie do tego, co człowiek posiada”.

Święty uczył także szczerze uważać krzywdzących nas i gardzących nami za dobroczyńców i lekarzy, dających naszej duszy lekarstwo, zesłane przez Boga. Wtedy ci, którzy pragną upodobnić się do Chrystusa, który zniósł męki, odniosą zwycięstwo nad gniewem, najpierw nie odpowiadając na obrazy, a potem osądzając samych siebie. Tedy prowadzi droga do szczęśliwości i pokoju duszy. Święty powtarzał często: W każdej sprawie zwykłe poruszenie naszej dobrej woli przyciąga do nas pomoc Bożą”[1].

[1] Patrz: Zosima, Pouczenia (PG 78, 1679; 1684; 1688; 1681).

Za: Synaksarion. Styczeń, Wydawnictwo „Bratczyk”, Hajnówka 2014, s. 385.