Baruch (VI BC)

BARUCH, prorok (Prorok Waruch), 28 września/11 października.

Był synem Nerii, brata Serai, zajmującego wysokie stanowisko w administracji królewskiej. Mieszkał w samej stolicy lub jej okolicy. Jako człowiek bardzo wykształcony, od młodości oddawał się sztuce pisarskiej.

Baruch był wiernym i oddanym uczniem patrz proroka Jeremiasza. Aż do samej jego śmierci spisywał proroctwa swego nauczyciela. Kiedy Jeremiasz opłakiwał zburzenie Jerozolimy przez Nabuchodonozora, uczeń całym sercem współczuł jego cierpieniom. Był też świadkiem męczeńskiej śmierci nauczyciela, ukamienowanego w Egipcie. Pochował go i wkrótce, prawdopodobnie w 595 r. przed Chrystusem, sam odszedł do Bogu.

Prorok uchodzi za autora jednej z ksiąg Starego Testamentu, nazwanej od jego imienia "Księga Barucha". Stanowi ona swoiste uzupełnienie "Księgi Jeremiasza", dlatego też często obie łączy się w jedną całość pod wspólnym tytułem "Księgi Jeremiasza". W ostatnich latach coraz więcej uczonych opowiada się przeciwko autorstwu Barucha tej księgi, jej części lub całości.

Księga Barucha zawiera poglądy innych natchnionych autorów. Wybrany przez Boga naród żydowski okazał się niewierny, dlatego Bóg dopuścił, aby Izraelitów dotknęła kara, która miała pobudzić ich do skruchy. Prorok w sposób szczególny podkreśla znaczenie ukorzenia się przed Bogiem i wyznanie przed Nim swych win. Pokorna prośba o przebaczenie połączona z wielką ufnością w miłosierdzie Boże staje się rękojmią naszego zbawienia. Księga podtrzymuje też ducha zniewolonego narodu, pocieszając go nadzieją uzyskania wolności. Wyrazem optymizmu jest zapowiedź przyjścia Mesjasza.

Prorok przedstawiany jest w zwykłym typie proroka. Jest starcem z długimi, siwymi włosami i brodą oraz zwojem pisma w ręce.

oprac. Jarosław Charkiewicz