Sofoniasz (635-605 BC)

SOFONIASZ, prorok (Prorok Sofonija), 3/16 grudnia.

Był dziewiątym z grona dwunastu proroków mniejszych. Jest autorem nazwanej jego imieniem księgi Starego Testamentu.

Prorok Sofoniasz był przypuszczalnie potomkiem króla judzkiego Ezechiasza. Od człowieka o tym imieniu wywodzi go wyjątkowo długa jak na księgi prorockie geneologia. Jego działalność przypada na czasy panowania Jozjasza (638-608 r. przed Chrystusem). Był więc współczesny prorokowi Jeremiaszowi, chociaż zapewne od niego starszy.

Mowy proroka zawarte w „Księdze Sofoniasza” przygotowywały, podobnie jak i Jeremiasza, grunt pod reformę religijną rozpoczętą przez króla Jozjasza w 621 r., po okresie panowania bezbożnego Manassego, który doprowadził kraj do upadku religijno-moralnego. Prorok występuje przeciwko wszelkiego rodzaju nadużyciom w życiu religijnym i społeczeństwie, łączeniu kultu Jahwe z tradycjami pogańskim i sprzedajności kapłanów i urzędników, zachłanności bogaczy i powszechnej obojętności religijnej. Nawołuje przy tym nie tylko do zaniechania praktyk pogańskich w kulcie, ale żąda pogłębienia życia religijnego, sprawiedliwości i pokory. Poczesne miejsce w proroctwie zawiera zapowiedź „dnia Jahwe”, dnia strasznego sądu nad wszystkimi narodami. Jego grozę opisuje szczegółowiej niż inni prorocy.

„Księga Sofoniasza” składa się tylko z trzech rozdziałów. Występują w niej dwie grupy mów: poświęcone zapowiedzi „dnia Jahwe” oraz upominające i zawierające obietnice przyszłego wybaczenia.

Na ikonach święty jest starym człowiekiem z siwą brodą, odzianym w szaty prorocze i sandały. Prawą dłonią błogosławi, w lewej trzyma zwój z jednym z fragmentów swego proroctwa, a najczęściej słowami: "Wesel się, córko Syjonu, wykrzyknij radośnie, Izraelu! Raduj się i wykrzyknij radośnie z całego serca, córko jeruzalemska!".

oprac. Jarosław Charkiewicz