Maksymilian Efeski (ok. 250; 408-450)

MAKSYMILIAN Z EFEZU, święty (Swiatyj otrok Maksimilian Efesskij), 4/17 sierpnia i 22 października/4 listopada.

Był synem znanego mieszkańca miasta Efez. Podobne pochodzenie posiadali służący wraz z nim w wojsku młodzieńcy Jamblik, Martynian, Jan, Dionizy, Konstanty i Antonin. Wszyscy byli chrześcijanami i łączyły ich ścisłe więzy przyjaźni.

Około 250 r., za rządów cesarza Decjusza, rozgorzały krwawe prześladowania chrześcijan. Młodzieńcy postanowili udać się do położonej za miastem groty, aby tam postem i modlitwą przygotować się do czekającej ich korony męczeńskiej. Cesarz dowiedział się o miejscu ich pobytu i polecił wielkimi głazami zawalić wejście do pieczary. O tym co dalej działo się z męczennikami najlepiej wie sam Bóg, jednak tradycja cerkiewna przekazała nam następującą historię.

Po upływie ponad stu siedemdziesięciu lat, za rządów króla Teodozego Młodszego, przypadkowo odkryto wejście do groty. Ku wielkiemu zdziwieniu obecnych, na ich oczach, z długiego snu obudziło się siedmiu znajdujących się tam młodzieńców. Podobno żyli jeszcze przez kilka dni, po czym zasnęli wiecznym snem. Wydarzenie to miało mieć miejsce między 408-450 r.

Do świętych młodzieńców z Efezu modlą się rodzice prosząc o spokojny sen dla swych dzieci oraz w przypadku ich bezsenności.

W ikonografii święci zawsze przedstawiani są razem, siedzący (lub półleżący) przed wejściem do groty, wokół której znajdują się drzewa. Wszyscy są młodzi, kilkunastoletni. Oczy mają zamknięte, jakby we śnie. Szaty są różnego koloru, niekiedy dłuższe, innym razem krótsze, do kolan. Nad nimi znajduje się błogosławiący obiema rękoma Chrystus.

oprac. Jarosław Charkiewicz