Zostań przyjacielem cerkiew.pl
DANIEL, książę moskiewski (Błagowiernyj kniaź Daniił Moskowskij), 4/17 marca (rocznica śmierci) i 30 sierpnia/12 września (rocznica otwarcia relikwii w 1652 r.).
Był najmłodszym synem św. Aleksandra Newskiego. Urodził się w 1261 r. i już po dwóch latach został sierotą.
W wyniku podziału majątku między braćmi otrzymał małą i biedną wówczas Moskwę. Położył jednak wielkie zasługi w umocnieniu Księstwa Moskiewskiego. Jako jeden z pierwszych przeciwstawił się najazdom tatarskim, a w walkach wewnętrznych unikał przelewu krwi na rzecz porozumień pokojowych.
Na brzegu rzeki Moskwy książę zbudował niewielką drewnianą cerkiew i poświęcił ją pamięci swego niebiańskiego opiekuna św. Daniela Słupnika. W 1272 r. powstał przy niej Monaster Daniłowski - obecnie jedna z rezydencji patriarchów moskiewskich i całej Rusi. W tym monasterze, przeczuwając swą śmierć, w 1303 r. złożył śluby zakonne. Tam też zmarł i został pochowany, zgodnie ze swym życzeniem, nie jako książę lecz jako mnich.
Znana jest opowieść o tym jak za czasów cara Wasyla III książę Iwan Szujski, niepomny przestróg, wsiadając na konia, nastąpił na nagrobek księcia Daniela. Nieoczekiwanie koń upadł i niemalże go nie zadusił. Książę zrozumiał swój błąd i pokajał się. Kazał odsłużyć panichidę, po czym odzyskał zdrowie.
W 1652 r. odbyło się uroczyste otwarcie grobu księcia Daniela. Okazało się wówczas, że jego ciało, pomimo upływu ponad trzech wieków nie uległo rozkładowi. Został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną w 1652 r. Czczony jest jako jeden z największych ruskich świętych książąt.
Święty przedstawiany jest na ikonach w dwóch różnych typach: w szatach książęcych, w żółtym sarafanie i czerwonym płaszczu, z symbolem władzy - czapą książęcą na głowie i prawą rękę złożoną na piersi w geście modlitewnym, bądź w habicie mniszym ze zwiniętym zwojem w dłoni.
oprac. Jarosław Charkiewicz