Zostań przyjacielem cerkiew.pl
DOROTEUSZ EGIPSKI, mnich (Prepodobnyj Dorofiej, pustynnik Jegipietskij), 16/29 września. Żył w IV w.
Pochodził z Tebaidy. Mieszkał na pustyni w jaskini w pobliżu Aleksandrii w miejscu zwanym „Celem pustelniczym”. Przez sześćdziesiąt lat prowadził tu bardzo ascetyczne życie. Codziennie w porze południowej spiekoty wędrował brzegiem morza i zbierał kamienie. Budował z nich pustelnie, które oddawał innym. Będąc w podeszłym wieku, pytany dlaczego tak się męczy, odpowiadał, iż „męczy ciało, aby ono nie męczyło jego”.
Św. Doroteusz do minimum ograniczał swe pożywienie. Jadł tylko raz dziennie suchy chleb i pustynną roślinność. Wypijał też znikomą ilość wody. Nigdy nie widywano go by spał. Wedle swego zwyczaju nie kładł się, a odpoczywał wyłącznie zamykając oczy podczas gdy coś robił lub jadł. Nocą wyplatał z liści daktylowych kosze, sprzedawał je i za zarobione pieniądze kupował pożywienie. Jednocześnie przez cały czas, zbierając kamienie, wyplatając kosze czy spożywając posiłek, na ustach i w sercu miał modlitwę. Zmarł za panowania cesarza Teodozego Wielkiego pod koniec IV w.
Świadkiem ascetycznych trudów św. Doroteusza był biskup Hellenopolis Paladiusz, który je opisał.
W ikonografii święty przedstawiany jest w tradycyjnych szatach mniszych bez nakrycia głowy. Jest starszym mężczyzną z niedługą siwą brodą. Prawą dłoń ma złożoną w geście modlitewnym, w lewej trzyma zwój z napisem: "Noście wzajemnie swe ciężary".
oprac. Jarosław Charkiewicz