Zostań przyjacielem cerkiew.pl
IZAJASZ, biskup rostowski (Swiatitiel Isaija, jepiskop Rostowskij), 15/28 maja (rocznica odkrycia relikwii w 1164 r.) i 23 maja/5 czerwca (Sobór świętych rostowsko-jarosławskich).
Urodził się w pierwszej połowie XI w. w okolicach Kijowa. Śluby zakonne złożył w Monasterze Kijowsko-Pieczerskim jeszcze za patrz św. Teodozego Kijowsko-Pieczerskiego. Dzięki usilnej pracy nad sobą prześcignął wielu braci w poście, modlitwie i innych cnotach.
W 1065 r. wielki książę kijowski Izasław mianował Izajasza przełożonym Monasteru Dimitriewskiego. Spędził tam trzynaście lat, aż do 1078 r., kiedy "za swe wysokie życie" został wyświęcony na biskupa rostowskiego. W Rostowie mieszkało wówczas wielu nowo ochrzczonych, ale jeszcze nie utwierdzonych w wierze. Nimi przede wszystkim zajął się nowy hierarcha. Często wyruszał też w głąb swych ziem, aby nawracać i chrzcić mieszkających tam pogan. Niszczył bożki pogańskie, a na ich miejsce wznosił cerkwie. W ten sposób na Ziemi Rostowskiej i Suzdalskiej pogaństwo zostało całkowicie pokonane.
W 1089 r. biskup Izajasz wraz z metropolitą Janem poświęcili wielką cerkiew pieczerską. Rok później Izajasz odszedł na wieczny spoczynek. W 1164 r., robiąc wykopy pod nowy rostowski sobór, odkryto jego ciało, które zachowało się w całości. Umieszczono je w srebrnym grobowcu w nowej świątyni, tuż przy wejściu do podziemnej cerkiewki św. Leoncjusza.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako mężczyzna o jasnokasztanowej, spiczaście zakończonej brodzie, w uroczystym biskupim stroju i białym kłobuku na głowie. W lewej dłoni trzyma Ewangelię, prawą zazwyczaj błogosławi.
oprac. Jarosław Charkiewicz