Zostań przyjacielem cerkiew.pl
JAKUB ŻELEZNOBOROWSKI, mnich (Prepodobnyj Iakow Żeleznoborowskij), 11/24 kwietnia (rocznica śmierci) i 5/18 maja (rocznica otwarcia relikwii).
Pochodził z dworzańskiego rodu Amosowych. Od dzieciństwa miał wyjątkowe skłonności do życia zakonnego, szczególnie do ścisłego przestrzegania postów. Jeszcze jako młodzieniec pochował rodziców, po czym rozdał odziedziczony majątek biednym i oddał się pod duchowe kierownictwo patrz św. Sergiusza z Radoneża. Przez pewien czas mieszkał u jego boku, ucząc się zasad życia zakonnego i doskonaląc swe liczne cnoty.
Po pewnym czasie, z błogosławieństwa starca, Jakub odszedł ze wspólnoty w rodzinne strony i zamieszkał w lesie, czterdzieści kilometrów od Halicza. Swą celę zbudował nad rzeką Tebzą w pobliżu kopalni żelaza (stąd jego przydomek). Wkrótce stał się ojcem duchowym gromadzących się wokół niego mnichów. Powstałą wspólnotę zakonną zadedykowano św. Janowi Chrzcicielowi, a sam Jakub został jej pierwszym ihumenem.
Pewnego razu Jakub przez przypadek znalazł się w Moskwie, gdzie wielkiemu księciu Wasylowi Dymitriewiczowi przepowiedział narodziny syna. Został za to sowicie wynagrodzony, co posłużyło dalszej rozbudowie monasteru. Niestety wkrótce, podczas najazdu na Kostromę, Tatarzy doszczętnie zniszczyli budowle. Przełożony wraz z braćmi zdążył wcześniej opuścić wspólnotę. Po powrocie zaczęto stopniowo ją odbudowywać. Mnich zmarł 11 kwietnia 1442 r. Jego ciało spoczęło w założonym przez niego monasterze. Koło grobu świętego odnotowano ponad pięćdziesiąt przypadków cudownych uzdrowień.
Św. Jakub jest adresatem modlitw osób z chorobami nóg, szczególnie z paraliżem. Jest otoczony lokalnym kultem.
Na ikonach święty przedstawiany jest w sposób nie wyróżniający go niczym od innych świętych mnichów. Jest siwobrodym starcem, odzianym w szaty mnicha wielkiej schimy.
Imię Jakub wywodzi się z języka hebrajskiego i oznacza "ten, którego Bóg wspiera, ochrania".
oprac. Jarosław Charkiewicz