Zostań przyjacielem cerkiew.pl
JOANICJUSZ z Dewicz, mnich (Prepodobnyj Ioannikij Dewiczenskij), 26 kwietnia/9 maja.
Urodził się około 1330 r. w serbskiej miejscowości Zeta nad Adriatykiem. Jego rodzice byli pobożnymi, miłującymi Boga, prawosławnymi Serbami.
Już w młodości Joanicjusz pokochał samotność i modlitwę. Będąc nastolatkiem udał się w podróż nad wschód Serbii i osiedlił się na zalesionym terenie o nazwie Czarna Rzeka. Zgodnie z serbską historią duchową był to obszar, na którym w połowie XIII w. prowadził swe głęboko ascetyczne życie patrz św. Piotr z Koryszy. Kontynuując jego tradycje, Joanicjusz wybudował zakonną celę i zaczął doskonalić się w cnotach. Mijały lata i mnich zasłynął na całą Serbię. Wokół niego zaczęli osiedlać się inni bracia, pragnący naśladować swego nauczyciela. Wówczas polecił im wznieść cerkiew. Sam jednak, poszukując spokoju i odosobnienia, przeniósł się do puszczy o nazwie Dewicz. Tam zamieszkał w dużej dziupli, w dalszym ciągu żyjąc jak pustelnik.
Walczący z demonami asceta, ponownie szybko zasłynął świętością życia i darem uzdrawiania chorych. Uleczył m.in. córkę serbskiego despoty Jerzego Brankowicza. Wdzięczny władca w podzięce ufundował nowy monaster, nazwany Dewicz. Dzięki modlitwom świętego nowo założona wspólnota została uratowana przed najazdem Turków. W niej też 2 grudnia 1430 r. starzec zakończył swe blisko stuletnie życie. Ciało świętego na wieki spoczęło w monasterskiej cerkwi, gdzie wciąż jest źródłem licznych uzdrowień. Pomimo wielu zniszczeń, których Monaster Dewicz doświadczył podczas I i II wojny światowej, grób świętego pozostał nietknięty. Święty jest jednym z bardziej znanych serbskich mnichów.
W ikonografii Joanicjusz przedstawiany jest jako stary mężczyzna odziany w mnisze szaty (z nakryciem głowy), z kędzierzawą brodą i ikoną Zbawiciela trzymaną w obu dłoniach.
oprac. Jarosław Charkiewicz