Zostań przyjacielem cerkiew.pl
FALALEJ, męczennik (Muczenik Fałalej), 20 maja/2 czerwca.
Żył w drugiej połowie III w. i był synem libańskiego wojewody. W młodości zdobył wykształcenie medyczne i zaczął leczyć chorych, nie biorąc za to żadnego wynagrodzenia. Mając osiemnaście lat, jako chrześcijanin został doprowadzony przed oblicze jednego z rządców Azji Mniejszej. Władca, będąc pod wrażeniem urody i mądrości męczennika, próbował dobrym słowem skłonić go do wyrzeczenia się chrześcijaństwa i złożenia ofiary pogańskim bożkom. Gdy to nie poskutkowało, poddano go rozmaitym torturom, m.in. wrzucano do morza, oddawano dzikim zwierzętom na rozszarpanie. Wreszcie zdenerwowany rządca rozkazał żołnierzom przewiercić mu nogi i zawiesić głową do dołu. Ci jednak zamiast Falaleja powiesili kłodę drewna. Rządca uznał to za kpinę i rozkazał zabić żołnierzy: Aleksandra i Asteriusza, będących chrześcijanami. Obu zaliczeno do grona świętych.
Ostatecznie męczennika Falaleja ścięto mieczem około 284 r. w Cylicji. Jego relikwie przeniesiono do Konstantynopola i umieszczono w cerkwi św. Agatonika, gdzie w ich obecności wielu chorych odzyskało zdrowie. Do dziś jest adresatem modlitw o uzdrowienie od różnych chorób.
Święty przedstawiany jest w dwojaki sposób. W pierwszym, odziany w białe szaty w rękach trzyma pędzelek i naczynie na lekarstwa. W drugim, w prawej ręce trzyma krzyż, a lewa w geście modlitewnym wzniesiona jest do góry. W obu przedstawieniach jest młodzieńcem bez brody.
oprac. Jarosław Charkiewicz