Tichon, biskup amafucki (425)

TYCHON, biskup Amathus (Swiatitiel Tichon, jepiskop Amafuntskij), 16/29 czerwca, zm. 425.

Święty Tychon urodził się na Cyprze, w mieście Amathus (obecnie ruiny na zachód od Larnaki) w chrześcijańskiej rodzinie. Rodzice uczyli młodzieńca w czytaniu świętych ksiąg. Zachowały się świadectwa, że święty od młodości posiadł dar cudotwórstwa. Jedna z historii dotyczy pracy w piekarni. Ojciec Tychona był właścicielem piekarni i wysyłał syna, by ten sprzedawał chleb. Święty spełniał polecenie, ale biedakom rozdawał chleb za darmo.

Dowiedziawszy się o tym, ojciec rozgniewał się, jednak Tychon odpowiedział, że czytał w Piśmie Świętym, iż "dający otrzyma od Boga po stokroć" (por. 2 Kor 9,6-12). "A ja przecież daję Bogu chleb w zamian" - powiedział młodzieniec i zaprowadził ojca do spichlerza, w którym przechowywano ziarno. Zdziwiony ojciec świętego stwierdził, że spichlerz, będąc niedawno pustym, jest pełny pszenicy. Od tego czasu nie bronił Tychonowi rozdawać biednym chleb.

Inna historia opisuje, jak święty posadził suche pędy winorośli wyrzucone przez ogrodnika, prosząc przy tym Boga, by ich owoce służyły uzdrawianiu ludzi. Pędy przyjęły się i rodziły szczególnie smaczne winogrona. Były one, za życia świętego i po jego śmierci, używane do produkcji wina przynoszonego w sakramencie Eucharystii.

Bogobojnego młodzieńca wyświęcono na lektora, a następnie na diakona. Po śmierci biskupa Memnona, święty Tychon został wybrany przez duchowieństwo i lud na biskupa Amathus. Chirotonii biskupiej przewodniczył św. Epifaniusz, biskup cypryjski.

Biskup Tychon zasłynął jako miłosierny pasterz, którego dom był zawsze otwarty dla wszystkich. Święty bez strachu wyznawał wiarę w Chrystusa przed poganami, nie bojąc się pogróżek i prześladowań. Wiele wysiłku wkładał w wykorzenienie pogaństwa na Cyprze i głoszenie chrześcijaństwa.

W nabożeństwie ku czci świętego wspomina się, iż przewidział on swoją śmierć, która nastąpiła w 425 r.

Imię Tychon pochodzi z greckiego słowa (eu)tychia i oznacza "szczęście".

opr. Piotr Makal, Tomasz Sulima (ikonografia)