Albowiem nie przez Prawo została dana Abrahamowi i jego potomstwu obietnica, że będzie dziedziczył świat, lecz przez sprawiedliwość wiary.
Бра́тїе, не зако́номъ ѡ҆бѣтова́нїе а҆враа́мꙋ, и҆лѝ сѣ́мени є҆гѡ̀, є҆́же бы́ти є҆мꙋ̀ наслѣ́дникꙋ мі́рови, но пра́вдою вѣ́ры.
Jeśli bowiem na mocy Prawa się dziedziczy, to daremna jest wiara i zniweczona obietnica.
А҆́ще бо сꙋ́щїи ѿ зако́на наслѣ̑дницы, и҆спраздни́сѧ вѣ́ра, и҆ разори́сѧ ѡ҆бѣтова́нїе:
Prawo bowiem niesie ze sobą gniew, a tam, gdzie nie ma Prawa, nie ma przestępstwa.
зако́нъ бо гнѣ́въ содѣ́ловаетъ: и҆дѣ́же бо нѣ́сть зако́на, (тꙋ̀) ни престꙋпле́нїѧ.
I właśnie dlatego z wiary, aby wedle łaski tak utwierdzona była obietnica dla całego potomstwa, nie tylko dla tego z Prawa, ale i dla tego z wiary Abrahama, który jest ojcem nas wszystkich,
Сегѡ̀ ра́ди ѿ вѣ́ры, да по блгⷣти, во є҆́же бы́ти и҆звѣ́стнꙋ ѡ҆бѣтова́нїю всемꙋ̀ сѣ́мени, не то́чїю сꙋ́щемꙋ ѿ зако́на, но и҆ сꙋ́щемꙋ ѿ вѣ́ры а҆враа́мовы, и҆́же є҆́сть ѻ҆те́цъ всѣ̑мъ на́мъ,
jak bowiem jest napisane: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów, wobec Boga, któremu uwierzył, który ożywia umarłych i to, co nie istnieje, powołuje do istnienia.
ꙗ҆́коже є҆́сть пи́сано: ꙗ҆́кѡ ѻ҆тца̀ мнѡ́гимъ ꙗ҆зы́кѡмъ положи́хъ тѧ̀, прѧ́мѡ бг҃ꙋ, є҆мꙋ́же вѣ́рова, животворѧ́щемꙋ мє́ртвыѧ и҆ нарица́ющꙋ не сꙋ̑щаѧ ꙗ҆́кѡ сꙋ̑щаѧ.
On wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów, wedle tego, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje.
И҆́же па́че ᲂу҆пова́нїѧ во ᲂу҆пова́нїе вѣ́рова, во є҆́же бы́ти є҆мꙋ̀ ѻ҆тцꙋ̀ мнѡ́гимъ ꙗ҆зы́кѡмъ, по рече́нномꙋ: та́кѡ бꙋ́детъ сѣ́мѧ твоѐ.
I nie osłabł w wierze, choć rozumiał, że jego ciało [już] obumarło – bo był prawie stuletni – [ale też] obumarło i łono Sary.
И҆ не и҆знемо́гъ вѣ́рою, ни ᲂу҆смотрѝ своеѧ̀ пло́ти ᲂу҆жѐ ᲂу҆мерщвле́нныѧ, столѣ́тенъ нѣ́гдѣ сы́й, и҆ ме́ртвости ложе́снъ са́рриныхъ:
Nie poddał się niewierze w obietnicę Boga, lecz wzmocniony wiarą oddał chwałę Bogu,
во ѡ҆бѣтова́нїи же бж҃їи не ᲂу҆сꙋмнѣ́сѧ невѣ́рованїемъ, но возмо́же вѣ́рою, да́въ сла́вꙋ бг҃ови
przekonany w pełni, że co obiecał, mocen jest i uczynić.
и҆ и҆звѣ́стенъ бы́въ, ꙗ҆́кѡ, є҆́же ѡ҆бѣща̀, си́ленъ є҆́сть и҆ сотвори́ти.
Dlatego policzone mu to zostało jako sprawiedliwość.
Тѣ́мже и҆ вмѣни́сѧ є҆мꙋ̀ въ пра́вдꙋ.
A napisano, że policzone mu zostało nie tylko ze względu na niego,
Не пи́сано же бы́сть за того̀ є҆ди́наго то́чїю, ꙗ҆́кѡ вмѣни́сѧ є҆мꙋ̀,
ale i ze względu na nas, którym ma być policzone, nam wierzącym w Tego, który wskrzesił z martwych Jezusa Chrystusa, Pana naszego.
но и҆ за ны̀, и҆̀мже хо́щетъ вмѣни́тисѧ, вѣ́рꙋющымъ въ воскр҃си́вшаго і҆и҃са хрⷭ҇та̀ гдⷭ҇а на́шего и҆з̾ ме́ртвыхъ,
On został wydany za nasze przewinienia i wskrzeszony został dla naszego usprawiedliwienia.
и҆́же пре́данъ бы́сть за прегрѣшє́нїѧ на̑ша и҆ воста̀ за ѡ҆правда́нїе на́ше.
Rzecze Pan: Nie każdy, kto Mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios, lecz ten, kto czyni wolę Ojca Mego, Który jest w niebiosach.
Речѐ гдⷭ҇ь: Не всѧ́къ глаго́лѧй мѝ: гдⷭ҇и гдⷭ҇и, вни́детъ въ црⷭ҇твїе нбⷭ҇ное, но творѧ́й во́лю ѻ҆ц҃а̀ моегѡ̀, и҆́же є҆́сть на нб҃сѣ́хъ.
Wielu powie mi w owym Dniu: Panie, Panie, czyż nie w Twoim imieniu prorokowaliśmy, i nie imieniem Twoim demony wypędzaliśmy, i czyż nie imieniem Twoim liczne dzieła mocy uczyniliśmy?
Мно́зи рекꙋ́тъ мнѣ̀ во ѡ҆́нъ де́нь: гдⷭ҇и, гдⷭ҇и, не въ твое́ ли и҆́мѧ проро́чествовахомъ, и҆ твои́мъ и҆́менемъ бѣ́сы и҆згони́хомъ, и҆ твои́мъ и҆́менемъ си̑лы мнѡ́ги сотвори́хомъ;
I wtedy wyznam im: – Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie czyniący bezprawie.
И҆ тогда̀ и҆сповѣ́мъ и҆̀мъ, ꙗ҆́кѡ николи́же зна́хъ ва́съ: ѿиди́те ѿ менє̀, дѣ́лающїи беззако́нїе.