Zostań przyjacielem cerkiew.pl
ELIZEUSZ Z ŁAWRYSZEWA, mnich (Prepodobnyj Jelisiej Ławriszewskij), 23 października/5 listopada i trzecia niedziela po Pięćdziesiątnicy (Sobór świętych białoruskich).
Pochodził z książęcego rodu. Piastował wysoką funkcję przy dworze księcia Mendoga. Po przyjęciu chrześcijaństwa Elizeusz pozostawił dwór i dotychczasowe obowiązki. Udał się na niezamieszkałe tereny i tam, wraz z nieznanym bliżej prawosławnym mnichem, założył Monaster Ławryszewski i bez reszty poświęcił się Chrystusowi.
Zmarł około 1250 r. Jego relikwie stały się źródłem wielu cudownych uzdrowień. Znany jest przypadek pewnego mężczyzny opętanego przez złe moce, który przypadkowo dotknąwszy relikwii świętego został cudownie uleczony.
Opowiadano też o tym jak w 1505 r. Tatarzy po spustoszeniu okolic Nowogródka zbliżali się do Monasteru Ławryszewskiego. Dzięki wstawiennictwu świętego najeźdźcy ujrzeli, iż plac monasterski wypełniony jest przez liczne drużyny konne. Przestraszyli się więc i pośpiesznie oddalili od monasteru. Prawdopodobnie właśnie ten cud stał się bezpośrednią przyczyną kanonizacji świętego, która miała miejsce w 1514 r. na soborze w Wilnie.
Podczas jednej z wojen pustoszących okolice Monasteru Ławryszewskiego relikwie świętego, w obawie przed zbezczeszczeniem, zakopano w ziemi. Po spaleniu monasteru nie zostały już odnalezione. Kult świętego posiada charakter lokalny.
Święty przedstawiany jest sposób typowy, jako mnich w ciemnym mniszym habicie, z długą, siwiejącą, spiczaście zakończoną brodą. Najczęściej spotykamy go na ikonach "Soboru świętych białoruskich".
Imię Elizeusz pochodzi od hebrajskiego imienia Elisha, co oznacza "Bóg wybawił; Bóg jest wybawieniem".
opr. Jarosław Charkiewicz