A my powinniśmy zawsze dziękować Bogu za was, bracia umiłowani w Panu, albowiem wybrał was Bóg jako pierwociny ku zbawieniu w świętości Ducha i w wierze w prawdę.
Бра́тїе, мы̀ до́лжни є҆смы̀ благодари́ти бг҃а всегда̀ ѡ҆ ва́съ, бра́тїе возлю́блєннаѧ ѿ гдⷭ҇а: ꙗ҆́кѡ и҆збра́лъ є҆́сть ва́съ бг҃ъ ѿ нача́ла во спасе́нїе, во ст҃ы́ни дх҃а и҆ вѣ́ры и҆́стины:
Do tego też powołał was przez nasze zwiastowanie dla otrzymania chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
въ не́же призва̀ ва́съ бл҃говѣствова́нїемъ на́шимъ, въ полꙋче́нїе сла́вы гдⷭ҇а на́шегѡ і҆и҃са хрⷭ҇та̀.
Bracia, trwajcie więc niewzruszenie i trzymajcie się mocno tradycji, których zostaliście nauczeni czy to przez słowo, czy też przez nasz list.
Тѣ́мже ᲂу҆̀бо, бра́тїе, сто́йте и҆ держи́те преда̑нїѧ, и҆̀мже наꙋчи́стесѧ и҆лѝ сло́вомъ, и҆лѝ посла́нїемъ на́шимъ.
A sam Pan nasz, Jezus Chrystus, i Bóg, i Ojciec nasz, który umiłował nas i dał pocieszenie wieczne, i dobrą nadzieję w łasce,
Са́мъ же гдⷭ҇ь на́шъ і҆и҃съ хрⷭ҇то́съ, и҆ бг҃ъ и҆ ѻ҆ц҃ъ на́шъ, возлюби́вый на́съ и҆ да́вый ᲂу҆тѣше́нїе вѣ́чно и҆ ᲂу҆пова́нїе бл҃го въ блгⷣти,
niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi w każdym słowie i dobrym dziele.
да ᲂу҆тѣ́шитъ сердца̀ ва̑ша и҆ да ᲂу҆тверди́тъ {да ᲂу҆тверди́тъ ва́съ} во всѧ́цѣмъ сло́вѣ и҆ дѣ́лѣ бла́зѣ.
A poza tym módlcie się, bracia, za nas, aby Słowo Pańskie rozpowszechniało się i rozsławiało tak jak i u was,
Про́чее, моли́тесѧ ѡ҆ на́съ, бра́тїе, да сло́во гдⷭ҇не тече́тъ и҆ сла́витсѧ, ꙗ҆́коже и҆ въ ва́съ,
i abyśmy zostali wybawieni od niestałych i przewrotnych ludzi; bo nie u wszystkich jest wiara.
и҆ да и҆зба́вимсѧ ѿ ѕлы́хъ и҆ лꙋка́выхъ человѣ̑къ: не всѣ́хъ бо є҆́сть вѣ́ра.
A wierny jest Pan, który utwierdzi was i ustrzeże od przewrotnego.
Вѣ́ренъ же є҆́сть гдⷭ҇ь, и҆́же ᲂу҆тверди́тъ ва́съ и҆ сохрани́тъ ѿ лꙋка́вагѡ.
Co do was jednak, mamy pewność w Panu, że co nakazujemy wam, to czynicie i czynić będziecie.
Оу҆пова́емъ же на гдⷭ҇а ѡ҆ ва́съ, ꙗ҆́кѡ, ꙗ҆̀же повелѣва́емъ ва́мъ, и҆ творитѐ и҆ сотворитѐ.
A Pan niech skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej.
Гдⷭ҇ь же да и҆спра́витъ сердца̀ ва̑ша въ любо́вь бж҃їю и҆ въ терпѣ́нїе хрⷭ҇то́во.
Rzecze Pan taką przypowieść:* – Był pewien bogaty człowiek, który miał zarządcę i ten został oskarżony przed nim, że trwoni majętności jego.
Речѐ гдⷭ҇ь при́тчꙋ сїю̀: чл҃вѣ́къ нѣ́кїй бѣ̀ бога́тъ, и҆́же и҆мѧ́ше приста́вника: и҆ то́й ѡ҆клевета́нъ бы́сть къ немꙋ̀, ꙗ҆́кѡ расточа́етъ и҆мѣ̑нїѧ є҆гѡ̀.
I przywoławszy go, rzekł mu: – Cóż to słyszę o tobie? Rozlicz się z zarządzania twego, nie możesz bowiem dalej zarządzać domem.
и҆ пригласи́въ є҆го̀ речѐ є҆мꙋ̀: что̀ сѐ слы́шꙋ ѡ҆ тебѣ̀; возда́ждь ѿвѣ́тъ ѡ҆ приставле́нїи домо́внѣмъ: не возмо́жеши бо ктомꙋ̀ до́мꙋ стро́ити.
Wtedy rządca domu powiedział sobie: – Co mam uczynić, albowiem pan mój odbiera mi zarządzanie domem? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę.
Рече́ же въ себѣ̀ приста́вникъ до́мꙋ: что̀ сотворю̀, ꙗ҆́кѡ госпо́дь мо́й ѿе́млетъ строе́нїе до́мꙋ ѿ менє̀; копа́ти не могꙋ̀, проси́ти стыжꙋ́сѧ:
Wiem, co mam czynić, aby – gdy będę pozbawiony zarządu – przyjęli mnie do domów swoich.
разꙋмѣ́хъ, что̀ сотворю̀, да є҆гда̀ ѿста́вленъ бꙋ́дꙋ ѿ строе́нїѧ до́мꙋ, прїи́мꙋтъ мѧ̀ въ до́мы своѧ̑.
I przywoławszy oddzielnie każdego z dłużników pana swego, powiedział pierwszemu: – Ileś winien panu memu?
И҆ призва́въ є҆ди́наго кого́ждо ѿ должни̑къ господи́на своегѡ̀, глаго́лаше пе́рвомꙋ: коли́цѣмъ до́лженъ є҆сѝ господи́нꙋ моемꙋ̀;
On zaś odrzekł: – Sto baryłek oliwy. Ten rzekł mu: – Weź swoje kwity i siadłszy, szybko napisz: pięćdziesiąt.
Ѻ҆́нъ же речѐ: сто̀ мѣ́ръ {ва́ть (βάτους, т. є҆. мѣ́ръ)} ма́сла. И҆ речѐ є҆мꙋ̀: прїимѝ писа́нїе твоѐ, и҆ сѣ́дъ ско́рѡ напишѝ пѧтьдесѧ́тъ.
Następnie rzekł do innego: – A ty ileś winien? Ten zaś rzekł: – Sto korców pszenicy. Mówi mu: – Weź swoje kwity i napisz: osiemdziesiąt.
Пото́мъ же речѐ дрꙋго́мꙋ: ты́ же коли́цѣмъ до́лженъ є҆сѝ; Ѻ҆́нъ же речѐ: сто̀ мѣ́ръ пшени́цы. И҆ глаго́ла є҆мꙋ̀: прїимѝ писа́нїе твоѐ, и҆ напишѝ ѻ҆́смьдесѧтъ.
I pochwalił pan zarządcę nieprawości, że przemyślnie uczynił. Albowiem synowie tego wieku przemyślniejsi są od synów światłości w swoim pokoleniu.
И҆ похвалѝ госпо́дь до́мꙋ строи́телѧ непра́веднаго, ꙗ҆́кѡ мꙋ́дрѣ сотворѝ: ꙗ҆́кѡ сы́нове вѣ́ка сегѡ̀ мꙋдрѣ́йши па́че сынѡ́въ свѣ́та въ ро́дѣ свое́мъ сꙋ́ть.
I Ja wam powiadam: – Czyńcie sobie przyjaciół z mamony nieprawości, aby kiedy zubożejecie, przyjęli was do wiecznych przybytków.
И҆ а҆́зъ ва́мъ гл҃ю: сотвори́те себѣ̀ дрꙋ́ги ѿ мамѡ́ны непра́вды, да, є҆гда̀ ѡ҆скꙋдѣ́ете, прїи́мꙋтъ вы̀ въ вѣ̑чныѧ кро́вы.