Tak i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
Бра́тїе, помышлѧ́йте себѐ, мє́ртвымъ ᲂу҆́бѡ бы́ти грѣхꙋ̀, живы̑мъ же бг҃ови, ѡ҆ хрⷭ҇тѣ̀ і҆и҃сѣ гдⷭ҇ѣ на́шемъ.
Niech więc nie króluje grzech w śmiertelnym waszym ciele, byście nie ulegali jego pożądliwościom.
Да не ца́рствꙋетъ ᲂу҆̀бо грѣ́хъ въ ме́ртвеннѣмъ ва́шемъ тѣ́лѣ, во є҆́же послꙋ́шати є҆гѡ̀ въ по́хотехъ є҆гѡ̀:
Ani nie oddawajcie członków waszych grzechowi jako narzędzi nieprawości, ale stawcie się przed Bogiem, tak jak powstali z martwych. Lecz członki wasze [oddawajcie] Bogu, jako narzędzia sprawiedliwości.
нижѐ представлѧ́йте ᲂу҆́ды ва́шѧ ѻ҆рꙋ̑жїѧ непра́вды грѣхꙋ̀: но представлѧ́йте себѐ бг҃ови ꙗ҆́кѡ ѿ ме́ртвыхъ живы́хъ, и҆ ᲂу҆́ды ва́шѧ ѻ҆рꙋ̑жїѧ пра́вды бг҃ови.
Albowiem grzech nie zapanuje nad wami, bo nie jesteście pod Prawem, ale pod łaską.
Грѣ́хъ бо ва́ми да не ѡ҆блада́етъ: нѣ́сте бо под̾ зако́номъ, но под̾ блгⷣтїю.
Cóż więc? Czy mamy grzeszyć, bo nie jesteśmy już pod Prawem, ale pod łaską? Przenigdy!
Что̀ ᲂу҆̀бо; согрѣши́мъ ли, занѐ нѣ́смы под̾ зако́номъ, но под̾ блгⷣтїю; Да не бꙋ́детъ.
Czy nie wiecie, że komu oddajecie siebie jako słudzy w posłuszeństwo, sługami jesteście tego, komu jesteście posłuszni: albo grzechu ku śmierci, albo posłuszeństwa ku sprawiedliwości?
Не вѣ́сте ли, ꙗ҆́кѡ є҆мꙋ́же представлѧ́ете себѐ рабы̑ въ послꙋша́нїе, рабѝ є҆стѐ, є҆гѡ́же послꙋ́шаете, и҆лѝ грѣха̀ въ сме́рть, и҆лѝ послꙋша́нїѧ въ пра́вдꙋ;
Dziękujemy zatem Bogu, że gdy byliście niewolnikami grzechu, to staliście się z serca posłuszni wzorcowi tej nauki, której zostaliście oddani,
Благодари́мъ ᲂу҆̀бо бг҃а, ꙗ҆́кѡ бѣ́сте рабѝ грѣхꙋ̀, послꙋ́шасте же ѿ се́рдца, во́ньже и҆ преда́стесѧ ѡ҆́бразъ ᲂу҆че́нїѧ.
W owym czasie, kiedy przyszedł do domu Piotra, Jezus ujrzał jego teściową leżącą w gorączce.
Во вре́мѧ ѻ҆́но, прише́дъ і҆и҃съ въ до́мъ петро́въ, ви́дѣ те́щꙋ є҆гѡ̀ лежа́щꙋ, и҆ ѻ҆гне́мъ жего́мꙋ.
I dotknął jej ręki, i opuściła ją gorączka. I powstała, i usługiwała Mu.
и҆ прикоснꙋ́сѧ рꙋцѣ̀ є҆ѧ̀, и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь: и҆ воста̀ и҆ слꙋжа́ше є҆мꙋ̀.
Gdy nastał wieczór, przyprowadzili do Niego wielu opętanych. I wypędził duchy słowem. I wszystkich chorych uzdrowił.
По́здѣ же бы́вшꙋ, приведо́ша къ немꙋ̀ бѣ̑сны мнѡ́ги: и҆ и҆згна̀ дꙋ́хи сло́вомъ и҆ всѧ̑ болѧ́щыѧ и҆сцѣлѝ:
Aby wypełniło się, co powiedziano przez proroka Izajasza mówiącego: On wziął na siebie nasze niemoce i poniósł nasze choroby.
да сбꙋ́детсѧ рече́нное и҆са́їемъ прⷪ҇ро́комъ, глаго́лющимъ: то́й недꙋ́ги на́шѧ прїѧ́тъ и҆ бѡлѣ́зни понесѐ.
Jezus zaś, widząc tłum wokół siebie, kazał uczniom udać się na drugi brzeg.
Ви́дѣвъ же і҆и҃съ мнѡ́ги наро́ды ѡ҆́крестъ себє̀, повелѣ̀ (ᲂу҆чн҃кѡ́мъ) и҆тѝ на ѡ҆́нъ по́лъ.
I przystąpiwszy jeden ze znawców Ksiąg, rzekł Mu: – Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek pójdziesz.
И҆ пристꙋ́пль є҆ди́нъ кни́жникъ, речѐ є҆мꙋ̀: ᲂу҆чт҃лю, и҆дꙋ̀ по тебѣ̀, а҆́може а҆́ще и҆́деши.
A Jezus mówi mu: – Lisy mają nory, a ptaki niebiańskie gniazda, Syn zaś Człowieczy nie ma gdzie głowy skłonić.
Гл҃а є҆мꙋ̀ і҆и҃съ: ли́си ꙗ҆́звины и҆́мꙋтъ, и҆ пти̑цы небє́сныѧ гнѣ́зда: сн҃ъ же чл҃вѣ́ческїй не и҆́мать гдѣ̀ главы̀ подклони́ти.
Inny zaś, [jeden] z uczniów, powiedział Mu: – Panie, pozwól mi najpierw odejść pogrzebać ojca mego.
Дрꙋгі́й же ѿ ᲂу҆чн҃къ є҆гѡ̀ речѐ є҆мꙋ̀: гдⷭ҇и, повели́ ми пре́жде и҆тѝ и҆ погребстѝ ѻ҆тца̀ моего̀.
Jezus zaś mówi mu: – Chodź za Mną, a umarłym zostaw grzebanie ich umarłych.
І҆и҃съ же речѐ є҆мꙋ̀: грѧдѝ по мнѣ̀ и҆ ѡ҆ста́ви ме́ртвыхъ погребстѝ своѧ̑ мертвецы̀.
A kiedy wszedł do łodzi, weszli w ślad za Nim uczniowie Jego.
И҆ влѣ́зшꙋ є҆мꙋ̀ въ кора́бль, по не́мъ и҆до́ша ᲂу҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.