Zostań przyjacielem cerkiew.pl
MICHAŁ z Kłopska, Nowogrodu, mnich saloita (Prepodobnyj Michaił Kłopskij, Nowgorodskij, Christa radi jurodiwyj), 11/24 stycznia i 23 czerwca/6 lipca, zm. ok. 1453-1456
Pochodził z książęcego rodu. Pewnego razu w 1412 r., nikomu nie zdradzając swych zamiarów, opuścił Moskwę i w odzieniu biedaka pojawił się w Monasterze na Kłopsku (stąd przydomek świętego) koło Nowogrodu. Tu złożył śluby zakonne i będąc wzorem pobożności mieszkał przez czterdzieści cztery lata, aż do śmierci.
Święty otrzymał od Boga dar przepowiadania przyszłości. Przewidział m.in. upadek Nowogrodu i narodziny cara Iwana IV Groźnego. Prowadził niezwykle surowe życie: spał na podłodze, jadł tylko w niedziele odrobinę chleba i wody.
W 1452 r. zmarł ihumen wspólnoty Teodozy, bliski przyjaciel Michała. Tego samego dnia z monasteru zniknął on sam. Pojawił się dopiero na pogrzebie. Od tej pory zmienił swoje miejsce w cerkwi, gdzie zwykle przebywał podczas nabożeństw i zaczął wysłuchiwać ich stojąc przy grobie zmarłego ihumena. Obok niego pragnął też spocząć po śmierci. Gdy zmarł 11 stycznia 1456 r., z powodu wielkiego mrozu bracia nie mogli wykopać mu grobu. Tylko w jednym miejscu, koło mogiły Teodozego ziemia nie była zmarznięta. Tam też pochowano świętego.
Również po śmierci Michał wielokrotnie pomagał ludziom. Objawił się podczas podróży morskiej nowogrodzkiemu kupcowi i uratował go od utonięcia. Podobnie uczynił z biełozierskim księciem podczas burzy na Jeziorze Ilmień. Ocalił też swą wspólnotę od pożaru. Kult świętego posiada charakter lokalny.
Na ikonach Michał przedstawiany jest w szatach mnicha wielkiej schimy. Jest starym człowiekiem z siwiejącą brodą i spadającymi na plecy włosami. Prawą rękę unosi w modlitewnym geście, w lewej zazwyczaj trzyma zwój ze słowami nauki skierowanymi do braci.
Imię Michał pochodzi z hebrajskiego mikha'el - "któż jest jak Bóg".
opr. Jarosław Charkiewicz