Zostań przyjacielem cerkiew.pl
ALEKSANDRA (MIELGUNOWA) Z DIWIEJEWA, schimniszka (Prepodobnaja Aleksandra /Mielgunowa/ Diwiejewskaja), 13/26 czerwca i 14/27 czerwca (Sobór świętych z Diwiejewa), zm. 1789.
W życiu świeckim Agata Siemionowna Mielgunowa. Była założycielką monasteru św. Serafina z Sarowa w Diwiejewie. Pochodziła z rodziny dworzan Biełokopytowych z Niżnego Nowogrodu, miała posiadłości w okolicach Riazania. Zachował się rysopis świętej. Była średniego wzrostu, z okrągłą twarzą i szarymi oczyma. Wcześnie wdowiejąc udaje się z trzyletnią córką do Kijowa, gdzie potajemnie przyjęła postrzyżyny mnisze. Przez pewien czas mieszkała w monasterze św. Flora w Kijowie. Otrzymała godność widzenia Matki Bożej, która nakazała jej założyć czwartą dolę (ros. udieł) Bogurodzicy na ziemi.
Kierując się radą starców święta ukryła swoją zakonną tożsamość i pod dawnym imieniem zaczęła pielgrzymować po Rosji. Około roku 1760 w drodze do pustelni w Sarowie, Aleksandra zatrzymała się we wsi Diwiejewo, gdzie objawił się jej anioł zawiadamiając, że jest to miejsce wskazane przez Matkę Bożą. Święta zwróciła się do starców z Sarowa, którzy poradzili jej całkowite zdanie się na wolę Bożą.
Święta osiedliła się we wsi Osinówka. Po 3 latach zachorowała i zmarła jej 10-letnia córka. Aleksandra oddaliła na wolność swoich służących, sprzedała majątek, a ostatnie środki przekazała na budowę cerkwi (dzięki niej powstało i zostało odnowionych 12 świątyń) i rozdała potrzebującym. Powróciwszy do Diwiejewa, ulokowała się w pustelni, wybudowanej przy domu kapłana Wasyla Dertiewa. Tam, pod kierownictwem sarowskich starców wraz z czterema nowicjuszkami rozpoczęła życie ascetyczne. Zajmowała się ciężką pracą fizyczną: czyściła chlewy, pielęgnowała bydło, prała bieliznę i pomagała chłopom.
W 1767 roku główną troską świętej Aleksandry była rozpoczęta budowa murowanej świątyni ku czci Ikony Matki Bożej z Kazania (poświęcona w 1772 r.). Święta jeździła po kopię cudownej ikony do Kazania, po cząstki relikwi do Kijowa, a po dzwony do Moskwy. Po wyświęceniu wszystkich trzech ołtarzy świątyni (prawy ku czci św. Mikołaja, lewy ku czci objawiającego się jej w śnie archidiak. Stefana). Święta postanowiła urządzić wspólnotę. W 1788 roku otrzymała ofiarę od Żdanowej - kobiety ze wsi - 1300 sążni ziemi obok świątyni, gdzie zbudowała trzy pustelnie z monastycznymi zabudowaniami.
Wraz ze świętą mieszkały cztery nowicjuszki, które spędzały czas wraz z nauczycielką na modlitwie i pracy. Wszystko niezbędne do życia, włączając w to pożywienie, dostarczano im z sarowskiego monasteru. Ojcami duchowymi świętej Aleksandry byli budowniczy wspólnoty hieromnich Pachomiusz i skarbnik hieromnich Izajasz. Na krótko przed śmiercią świętą odwiedzili starcy z Sarowa wraz ze św. Serafinem, który był wtedy młodym hierodiakonem, którego święta prosiła o troskę o wspólnotę. Przed śmiercią przyjęła postrzyżyny w schimę z imieniem Aleksandra. Pochowano ją w klasztorze św. Serafina w Diwiejewie.
Wyznawcy świętości mniszki świadczyli o pojawianiu się jej w czasie snu, o odgłosie dzwonów i błogim zapachu, który wydobywał się z jej grobu. 27 września 2000 r. odkryto relikwie świętej Aleksandry wraz ze świętymi Martą i Heleną. W grudniu 2000 roku diwiejewskie mateczki były rozsławione w gronie lokalnych świętych diecezji Niżnego Nowogrodu. Do grona świętych czczonych powszechnie święta Aleksandra z Diwiejewa została zaliczona po decyzji soboru arcybiskupiego RKP w 2004 r.
Imię Aleksandra jest żeńskim odpowiednikiem imienia Aleksander, które składa się z dwóch greckich wyrazów: alekso - "bronię się; wspomagam" oraz andros - "człowiek, mężczyzna" i oznacza "obrońca ludzi" lub "odpierający wrogów".
opr. Tomasz Sulima